نمونه رای کاهش ملاقات فرزند

نمونه رای کاهش ملاقات فرزند، حکمی قانونی است که دادگاه در شرایط خاص و پس از بررسی مستندات کافی، برای تعدیل یا کاهش مدت زمان ملاقات والد غیرحضانت دار با فرزند صادر می کند. این رای با هدف اصلی حفظ مصلحت عالی کودک و جلوگیری از آسیب های جسمی یا روحی به او، در مواردی مانند اعتیاد، رفتارهای پرخطر، یا عدم رعایت تعهدات از سوی والد ملاقات کننده، صادر می شود. این مقاله یک راهنمای جامع و کامل برای والدینی است که در پی درک و اقدام در زمینه کاهش مدت زمان ملاقات با فرزندشان هستند و شامل تمامی ابعاد حقوقی، دلایل موجه، فرایند گام به گام و نمونه های کاربردی دادخواست و رای دادگاه خواهد بود.

پس از جدایی والدین، حق ملاقات با فرزند یکی از مهم ترین و حساس ترین موضوعات است که همواره کانون توجه خانواده ها و مراجع قضایی بوده است. هرچند قانون این حق را برای والد غیرحضانت دار به رسمیت می شناسد، اما در برخی شرایط خاص، این حق می تواند برای محافظت از سلامت و آرامش کودک تعدیل یا حتی کاهش یابد. والدینی که درگیر این چالش ها هستند، اغلب با ابهامات و سوالات متعددی روبرو می شوند: چه دلایلی برای کاهش ملاقات موجه است؟ چگونه می توان این درخواست را از طریق قانونی پیگیری کرد؟ و دادگاه در چه مواردی چنین حکمی صادر می کند؟ در این مقاله، تلاش شده است تا با زبانی ساده و در عین حال دقیق حقوقی، به تمامی این سوالات پاسخ داده شود و یک مسیر روشن برای والدینی که نگران مصلحت فرزند خود هستند، ترسیم گردد.

مبانی حقوقی حق ملاقات فرزند و اهمیت آن

ملاقات با فرزند، پس از جدایی والدین، نه تنها یک حق برای والد غیرحضانت دار است، بلکه بخش مهمی از حقوق کودک برای حفظ ارتباط با هر دو والد به شمار می رود. این موضوع پیچیدگی های عاطفی و حقوقی فراوانی دارد و تمامی تصمیمات مرتبط با آن، همواره با محوریت مصلحت کودک اتخاذ می شود.

حق ملاقات والدین طبق قانون مدنی و حمایت خانواده

قوانین ایران، حق ملاقات را برای والدی که حضانت فرزند به او واگذار نشده است، به رسمیت می شناسد. ماده ۱۱۷۴ قانون مدنی به صراحت بیان می کند: «هر یک از ابوین که طفل تحت حضانت او نیست، حق ملاقات فرزند خود را دارد.» این ماده، سنگ بنای قانونی حق ملاقات است و نشان می دهد که حتی پس از طلاق، ارتباط کودک با هر دو والد از اهمیت بالایی برخوردار است.

در صورتی که والدین نتوانند در مورد زمان و مکان ملاقات به توافق برسند، دادگاه خانواده وارد عمل می شود. ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده مقرر می دارد: «هرگاه در خصوص حضانت و ملاقات و سایر امور مربوط به طفل بین والدین اختلاف باشد، دادگاه با رعایت مصلحت طفل تصمیم مقتضی اتخاذ می کند.» این ماده به دادگاه اختیار می دهد تا با توجه به شرایط خاص هر پرونده، برنامه ای مشخص برای ملاقات تعیین کند.

رعایت برنامه ملاقات تعیین شده توسط دادگاه برای هر دو والد الزامی است. عدم رعایت این برنامه، می تواند پیامدهای حقوقی در پی داشته باشد. به عنوان مثال، اگر والد حضانت دار از اجرای رای دادگاه مبنی بر ملاقات خودداری کند، والد دیگر می تواند با مراجعه به دادگاه، درخواست اجرای رای را مطرح کند که ممکن است منجر به صدور دستورات تنبیهی یا حتی تغییر شرایط حضانت یا ملاقات شود.

محوریت مصلحت کودک

در تمامی تصمیمات قضایی که به سرنوشت کودکان مربوط می شود، اعم از حضانت، ملاقات، و سایر امور، مصلحت عالی کودک مهمترین و اساسی ترین معیار است. این اصل بیانگر آن است که هیچ تصمیمی نباید به ضرر سلامت جسمی، روانی، تحصیلی و تربیتی کودک باشد.

قاضی دادگاه، در فرایند تشخیص مصلحت کودک، تنها به اظهارات والدین اکتفا نمی کند. او از ابزارهای مختلفی برای رسیدن به حقیقت و بهترین تصمیم گیری بهره می برد. ارجاع پرونده به کارشناسان دادگستری، از جمله روانشناسان و مددکاران اجتماعی، از جمله این ابزارهاست. این متخصصان با بررسی دقیق وضعیت روحی و جسمی کودک، تعاملات او با هر دو والد و محیط های زندگی، گزارش های تخصصی و بی طرفانه خود را به دادگاه ارائه می دهند.

در برخی موارد، و با توجه به سن و بلوغ فکری کودک، نظر او نیز مورد توجه قرار می گیرد. البته این بدان معنا نیست که کودک به تنهایی می تواند سرنوشت ملاقات خود را تعیین کند، بلکه نظر او به عنوان یکی از عوامل در کنار سایر شواهد و گزارش ها، توسط کارشناسان و قاضی بررسی می شود تا اطمینان حاصل شود که این نظر، ناشی از تلقین نبوده و بازتابی از احساسات واقعی و مصلحت اوست.

شرایط و دلایل موجه برای درخواست کاهش مدت ملاقات

همانطور که گفته شد، حق ملاقات والدین یک اصل اساسی است، اما این حق، مطلق نیست و در شرایطی که مصلحت کودک به خطر بیفتد، دادگاه می تواند به تعدیل یا کاهش آن رای دهد. این تعدیل بر پایه دلایل موجه و مستندات قانونی استوار است.

بررسی دقیق مواد قانونی مرتبط

دو ماده قانونی مهم در این زمینه، ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی و ماده ۴۵ اصلاحی آیین دادرسی خانواده هستند که اختیارات و حدود دادگاه را مشخص می کنند:

• ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی: این ماده بیان می دارد: «هرگاه در اثر عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی پدر یا مادری که حضانت طفل به او سپرده شده، صحت جسمانی و یا تربیت اخلاقی طفل در معرض خطر باشد، محکمه می تواند به تقاضای ولی قهری یا دادستان یا خویشاوندان طفل یا هر یک از والدین، هر تصمیمی را که برای حضانت طفل مقتضی بداند، اتخاذ کند.» هرچند این ماده بیشتر به حضانت می پردازد، اما می توان از آن در موارد کاهش ملاقات نیز استفاده کرد؛ چرا که «خطر جانی یا حیثیتی» برای کودک، به طور مستقیم بر حق ملاقات نیز تاثیر می گذارد و دادگاه می تواند با استناد به آن، شرایط ملاقات را تغییر دهد.
• ماده ۴۵ اصلاحی آیین دادرسی خانواده: این ماده به قاضی اختیار می دهد تا در صورت ارائه مدارک معتبر از سوی یکی از والدین مبنی بر آسیب به کودک در زمان ملاقات، مدت یا شرایط ملاقات را تغییر دهد. این ماده، انعطاف لازم را برای دادگاه فراهم می کند تا با توجه به جزئیات هر پرونده، بهترین تصمیم را برای مصلحت کودک اتخاذ کند.

مصادیق عملی و دلایل قابل استناد در دادگاه

والدین متقاضی کاهش ملاقات، باید دلایل خود را به صورت مستدل و با ارائه شواهد کافی به دادگاه ارائه دهند. برخی از مصادیق عملی و قابل استناد عبارتند از:

آسیب به سلامت جسمی یا روانی کودک

یکی از قوی ترین دلایل برای درخواست کاهش ملاقات، اثبات آسیب هایی است که کودک پس از هر بار ملاقات با والد دیگر تجربه می کند. این آسیب ها می تواند جسمی یا روانی باشد.

• آسیب های روانی: گزارش های پزشکی یا گواهی روانشناس در مورد استرس شدید، اضطراب، حملات پانیک، کابوس های شبانه، افت تحصیلی ناگهانی، پرخاشگری یا گوشه گیری کودک پس از ملاقات ها، می تواند مستندات محکمی را فراهم کند. به عنوان مثال، اگر کودکی پس از هر بار ملاقات با والد دیگر دچار شب ادراری یا اختلالات خواب شود و روانشناس این ارتباط را تایید کند، این موضوع می تواند دلیلی موجه برای کاهش ملاقات باشد.
• آسیب های جسمی: در مواردی که کودک دارای بیماری های خاصی (مانند تنگی نفس یا بیماری های مزمن) است که ملاقات های طولانی یا قرار گرفتن در محیط های خاص، بیماری او را تشدید می کند، گزارش پزشک متخصص در این زمینه بسیار حائز اهمیت است.

رفتارهای پرخطر والد ملاقات کننده

اگر والد ملاقات کننده رفتارهای پرخطری داشته باشد که سلامت یا امنیت کودک را به خطر اندازد، دادگاه می تواند مدت یا شرایط ملاقات را تغییر دهد. این رفتارها شامل موارد زیر است:

• اعتیاد: اعتیاد به مواد مخدر، الکل یا قمار که زندگی کودک را در معرض خطر قرار دهد. مدارک مربوط به بستری شدن در مراکز ترک اعتیاد یا گزارش های پلیس می تواند مستند باشد.
• سوابق کیفری: سوابق کیفری مرتبط با کودک آزاری، خشونت خانگی، سوء استفاده جنسی یا سایر جرایم خطرناک.
• بی توجهی شدید: بی توجهی به بهداشت، تغذیه، سلامت یا نیازهای اساسی کودک در طول ملاقات.
• قرار دادن کودک در معرض خطر: بردن کودک به محیط های ناامن، محافل نامناسب، یا قرار دادن او در معرض خطراتی که برای سن او مناسب نیست.

عدم رعایت تعهدات و مقررات دادگاه

گاهی اوقات، والد ملاقات کننده به تعهدات خود که در رای دادگاه ذکر شده است، عمل نمی کند. این موضوع نیز می تواند دلیلی برای کاهش یا تغییر شرایط ملاقات باشد:

• تاخیرهای مکرر: تاخیرهای مکرر در تحویل یا استرداد کودک که باعث ایجاد استرس برای کودک و والد حضانت دار می شود.
• عدم رعایت مکان یا زمان: عدم پایبندی به مکان یا زمان مشخص شده برای ملاقات.
• ایجاد اختلال: اخلال در روند زندگی روزمره کودک، مانند عدم رساندن او به مدرسه یا کلاس های آموزشی.

محیط نامناسب و آسیب زا برای کودک

محیطی که کودک در طول ملاقات در آن قرار می گیرد، باید برای او امن و مناسب باشد. اگر این محیط آسیب زا باشد، دادگاه می تواند دخالت کند:

• بردن کودک به محافل غیر اخلاقی، مکان های نامناسب یا هر محیطی که با تربیت و سلامت روانی کودک در تضاد است.

درخواست مستدل خود کودک

در صورتی که کودک به سن تمییز (حدود ۷ تا ۱۵ سال، بسته به بلوغ فکری) رسیده و قادر به ابراز نظر منطقی باشد، درخواست او نیز می تواند مورد توجه قرار گیرد. البته این درخواست باید توسط کارشناسان دادگاه تایید شود تا اطمینان حاصل شود که کودک تحت تلقین قرار نگرفته و نظرش واقعاً از مصلحت او نشأت می گیرد.

تغییر اساسی در شرایط زندگی یا سلامت کودک

گاهی اوقات تغییرات غیرمنتظره ای در زندگی کودک رخ می دهد که برنامه ملاقات فعلی را نامناسب می سازد. مثلاً نیاز به مراقبت های پزشکی خاص و مداوم، جراحی، یا تغییر محل زندگی کودک که با برنامه ملاقات فعلی تداخل جدی دارد.

فرایند حقوقی و گام به گام درخواست کاهش ملاقات

درخواست کاهش مدت زمان ملاقات با فرزند، یک فرایند حقوقی مشخص دارد که طی کردن صحیح آن برای موفقیت در پرونده ضروری است. این فرایند شامل چندین گام است که باید با دقت و مستندسازی کافی انجام شود.

گام اول: جمع آوری مستندات و شواهد

موفقیت در پرونده های خانواده، به ویژه در موضوعات حساس مانند کاهش ملاقات، تا حد زیادی به کیفیت و اعتبار مستندات بستگی دارد. هیچ ادعایی بدون مدرک در دادگاه پذیرفته نمی شود. بنابراین، اولین و مهمترین گام، جمع آوری تمامی مدارک و شواهدی است که ادعای شما را ثابت می کند.

• گزارش های تخصصی: گزارش پزشک متخصص در مورد وضعیت جسمانی کودک، گزارش روانشناس یا مشاور خانواده در مورد آسیب های روانی، استرس، اضطراب، یا تغییرات رفتاری کودک پس از ملاقات ها. این گزارش ها باید مستند و با مهر و امضای معتبر باشند.
• مدارک پلیس یا قضایی: در صورت وجود سابقه درگیری، خشونت، اعتیاد، یا هرگونه تخلفی از سوی والد ملاقات کننده، مستندات مربوطه (گزارش کلانتری، رای دادگاه کیفری و…).
• شهادت معتبر: شهادت افراد قابل اعتماد و بی طرف (مانند معلم، مدیر مدرسه، همسایه، یا بستگان نزدیک) که شاهد آسیب ها یا رفتارهای نامناسب بوده اند.
• سایر مستندات: در صورت امکان و بدون تخلف از حریم خصوصی، عکس ها یا فیلم هایی که نشان دهنده محیط نامناسب یا رفتارهای پرخطر است. پیامک ها یا مکالمات ضبط شده (با رعایت قوانین مربوط به ضبط مکالمات) نیز می تواند به عنوان مدرک استفاده شود.

نکته کلیدی: اهمیت مستندسازی دقیق تاریخ ها و وقایع را دست کم نگیرید. یادداشت برداری منظم از زمان و جزئیات هر اتفاق، به شما کمک می کند تا پرونده ای قوی و منسجم ارائه دهید.

گام دوم: تنظیم دادخواست کاهش ملاقات

پس از جمع آوری مستندات، نوبت به تنظیم دادخواست می رسد. دادخواست باید شامل اطلاعات دقیق خواهان (شما) و خوانده (والد دیگر)، مشخصات فرزند مشترک و مهمتر از همه، شرح دقیق و مستدل خواسته شما باشد. در قسمت دلایل خواسته، باید با استناد به مدارک جمع آوری شده، به صراحت و روشنی بیان کنید که چرا درخواست کاهش ملاقات را دارید و چگونه مصلحت کودک در خطر است. اشاره به مواد قانونی مرتبط مانند ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی و ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده در این بخش بسیار مهم است.

گام سوم: ثبت دادخواست و پیگیری اداری

دادخواست شما باید از طریق دفاتر خدمات الکترونیک قضایی ثبت شود. برای این کار، مدارک هویتی شما (شناسنامه، کارت ملی)، عقدنامه، سند طلاق (در صورت وجود)، رای حضانت (در صورت وجود) و تمامی مستندات مربوط به دلایل کاهش ملاقات که در گام اول جمع آوری کرده اید، مورد نیاز است. پس از ثبت، پرونده به شعبه مربوطه در دادگاه خانواده ارجاع داده می شود.

گام چهارم: نقش کارشناس و مشاور خانواده در دادگاه

در بسیاری از پرونده های کاهش ملاقات، دادگاه برای تشخیص مصلحت کودک، پرونده را به کارشناس (روانشناس یا مددکار اجتماعی) ارجاع می دهد. این کارشناسان با والدین و کودک گفتگو می کنند و وضعیت روحی و جسمی کودک و شرایط زندگی او را بررسی می کنند. گزارش کارشناس نقش بسیار مهمی در تصمیم گیری قاضی دارد. در این مرحله، تعامل صادقانه و روشن با کارشناس و ارائه تمامی اطلاعات و مستندات به او، حیاتی است.

گام پنجم: جلسات دادرسی و صدور رای

پس از مراحل فوق، جلسات دادرسی در دادگاه برگزار می شود. در این جلسات، شما و وکیل شما فرصت دفاع از خواسته خود را خواهید داشت و والد دیگر نیز دفاعیات خود را ارائه خواهد داد. پس از استماع اظهارات طرفین و بررسی مدارک و گزارش کارشناس، قاضی رای خود را صادر می کند. رای دادگاه بدوی ظرف بیست روز پس از ابلاغ، قابل تجدیدنظرخواهی در دادگاه تجدیدنظر استان است.

در فرایند پیچیده و حساس درخواست کاهش ملاقات فرزند، بهره گیری از دانش و تجربه یک وکیل متخصص خانواده نه تنها به شما در جمع آوری مستندات و تنظیم دادخواست کمک می کند، بلکه تضمین می کند که تمامی جنبه های قانونی پرونده به درستی رعایت شده و بهترین نتیجه برای مصلحت کودک شما حاصل شود. او می تواند شما را در طول جلسات دادرسی نیز همراهی و از حقوق شما دفاع کند.

نمونه رای دادگاه در خصوص کاهش مدت ملاقات فرزند (با تحلیل موردی)

برای درک بهتر نحوه عملکرد دادگاه ها در پرونده های کاهش ملاقات، بررسی یک نمونه رای واقعی و تحلیل آن می تواند بسیار آموزنده باشد. این رای، که از پرونده ای حقیقی استخراج شده، نشان می دهد که چگونه دادگاه با در نظر گرفتن مصلحت کودک و با استناد به مواد قانونی، به کاهش ساعات ملاقات رای داده است.

چکیده دادنامه و رای دادگاه

در پرونده ای با خواهان (والد حضانت دار) و خوانده (والد غیرحضانت دار)، خواهان تقاضای کاهش زمان و تغییر مکان ملاقات فرزند مشترک به نام ن را مطرح کرده بود. دلایل خواهان شامل بیماری تنگی نفس فرزند، لزوم آمادگی فرزند برای مدرسه در روز شنبه، بردن فرزند به مجالس مختلط توسط خوانده (که از لحاظ تربیتی آسیب زا دانسته شده بود) و عدم نظم خوانده در تحویل و استرداد طفل بود. خواهان همچنین درخواست تغییر مکان ملاقات به کلانتری را داشت.

رأی دادگاه بدوی:
دادگاه بدوی، پس از بررسی محتویات پرونده، دادخواست تقدیمی و اظهارات خواهان، تنها خواسته خواهان در خصوص کاهش ساعت ملاقات در روز جمعه را وارد دانست. دادگاه با استناد به ماده ۱۱۷۴ قانون مدنی و ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده، حکم به ملاقات خوانده با فرزند ن از ساعت ۹ صبح الی ۱۹ عصر هر جمعه را صادر و اعلام کرد. سایر خواسته های خواهان (حذف سه روز ملاقات و تغییر مکان ملاقات به کلانتری) به دلیل عدم تغییر شرایط موجود، رد شد. این رای حضوری بوده و ظرف بیست روز پس از ابلاغ، قابل تجدیدنظرخواهی در محاکم تجدیدنظر استان تهران تشخیص داده شد.

رئیس شعبه ۲۵۳ دادگاه عمومی خانواده – حجت نیا

رأی دادگاه تجدیدنظر استان:
خواهان به رای دادگاه بدوی اعتراض کرد و پرونده به دادگاه تجدیدنظر ارجاع شد. دادگاه تجدیدنظر، پس از بررسی مجدد محتویات پرونده، لوایح دفاعیه طرفین و مدلول دادنامه تجدیدنظرخواسته، ایراد و اعتراض موجهی که موجبات نقض کامل رای بدوی را فراهم آورد، نیافت. با این حال، نظر به بیماری فرزند مشترک و وضعیت خاص وی، میزان ملاقات را از ده ساعت به هفت ساعت، از ساعت ۱۱ صبح روز جمعه تا ساعت ۱۸ همان روز، کاهش داد. بدین ترتیب، رای دادگاه بدوی را اصلاح و نهایتاً تایید کرد. این رای قطعی اعلام شد.

رئیس و مستشار شعبه ۲۴ تجدیدنظر استان تهران – مرادی هرندی – روحانی

تحلیل جامع و تخصصی رای

این نمونه رای نکات حقوقی و عملی مهمی را در زمینه کاهش ملاقات فرزند برجسته می کند:

1. محوریت مصلحت کودک: در هر دو مرحله بدوی و تجدیدنظر، مصلحت کودک (که در این پرونده با بیماری تنگی نفس او مرتبط بود) به عنوان عامل اصلی در تصمیم گیری قضایی نقش آفرینی کرده است. دادگاه ها به این نتیجه رسیده اند که ساعات ملاقات طولانی می تواند به دلیل بیماری کودک، برای او مضر باشد.
2. استناد به مواد قانونی: دادگاه ها به درستی به ماده ۱۱۷۴ قانون مدنی (حق ملاقات) و ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده (اختیار دادگاه در تعیین شرایط ملاقات با رعایت مصلحت کودک) استناد کرده اند. این نشان می دهد که کاهش ملاقات، نه سلب حق ملاقات، بلکه تعدیل آن در چارچوب قوانین است.
3. نیاز به مستندات قوی: در حالی که خواهان دلایل متعددی (مجالس مختلط، بی نظمی در تحویل) را مطرح کرده بود، دادگاه تنها به دلیل بیماری فرزند و آمادگی برای مدرسه که مستدل تر و با مصلحت کودک همخوانی بیشتری داشت، رای به کاهش ساعات ملاقات داد. این نکته بر اهمیت ارائه مدارک و شواهد قوی و مرتبط با سلامت و مصلحت کودک تاکید می کند. ادعاهای کلی یا بدون مدرک مستدل، اغلب مورد پذیرش دادگاه قرار نمی گیرند.
4. تفاوت رای بدوی و تجدیدنظر: این پرونده نشان می دهد که حتی پس از رای دادگاه بدوی، با تجدیدنظرخواهی و ارائه استدلال های جدید یا تاکید بر جوانب خاص پرونده (مانند تشدید بیماری فرزند)، دادگاه تجدیدنظر می تواند در جزئیات رای اولیه تغییر ایجاد کند. در این مورد، دادگاه تجدیدنظر با کاهش بیشتر ساعات ملاقات (از ۹ تا ۱۹ به ۱۱ تا ۱۸)، بار دیگر تاکید بر مصلحت عالی کودک در اولویت تصمیم گیری داشته است.
5. عدم پذیرش همه درخواست ها: دادگاه بدوی درخواست حذف سه روز ملاقات و تغییر مکان به کلانتری را رد کرده است. این نشان می دهد که دادگاه در عین حال که به مصلحت کودک توجه دارد، به سادگی و بدون دلیل کافی، اقدام به محدودیت های شدیدتر یا تغییرات ناخوشایند (مانند ملاقات در کلانتری) نمی کند و به دنبال حفظ تعادل است.

این نمونه رای به خوبی نشان می دهد که دادگاه ها در مواجهه با درخواست کاهش ملاقات، رویکردی محتاطانه و دقیق دارند و تنها در صورتی که دلایل موجه و مستندات کافی برای به خطر افتادن مصلحت کودک ارائه شود، اقدام به تغییر شرایط ملاقات می کنند.

نمونه دادخواست کاهش مدت زمان ملاقات با فرزند (با راهنمای تکمیل جزئی)

تنظیم یک دادخواست کامل و دقیق، گام حیاتی در مسیر درخواست کاهش ملاقات فرزند است. این دادخواست باید به صورت مستدل، با ارجاع به مواد قانونی و ارائه تمامی ضمائم لازم تنظیم شود. در ادامه یک نمونه دادخواست ارائه می شود که می توانید با جایگذاری اطلاعات پرونده خود، از آن استفاده کنید.

فرم دادخواست کاهش مدت زمان ملاقات با فرزند

عنوان: ریاست محترم دادگاه خانواده [نام شهرستان]

با سلام و احترام

خواهان:
نام: [نام کامل شما] نام خانوادگی: [نام خانوادگی شما] شماره ملی: [شماره ملی شما] نشانی: [آدرس دقیق شما شامل شهر، خیابان، کوچه، پلاک، واحد] شغل: [شغل شما]

خوانده:
نام: [نام کامل والد دیگر] نام خانوادگی: [نام خانوادگی والد دیگر] شماره ملی: [شماره ملی والد دیگر] نشانی: [آدرس دقیق والد دیگر شامل شهر، خیابان، کوچه، پلاک، واحد] شغل: [شغل والد دیگر]

خواسته: درخواست صدور حکم کاهش مدت زمان و/یا تغییر شرایط ملاقات خوانده با فرزند مشترک.

دلایل و منضمات:

1. تصویر مصدق شناسنامه خواهان
2. تصویر مصدق عقدنامه دائم شماره [شماره عقدنامه] تاریخ [تاریخ عقد]
3. تصویر مصدق طلاق نامه شماره [شماره طلاق نامه] تاریخ [تاریخ طلاق] (در صورت وجود)
4. تصویر مصدق دادنامه شماره [شماره دادنامه] تاریخ [تاریخ دادنامه] صادره از شعبه [شماره شعبه] دادگاه خانواده [نام شهرستان] در خصوص حضانت و تعیین ملاقات قبلی.
5. تصویر مصدق گزارش روانشناس/مشاور خانواده به شماره [شماره گزارش] تاریخ [تاریخ گزارش] (در صورت وجود)
6. تصویر مصدق گواهی پزشک متخصص به شماره [شماره گواهی] تاریخ [تاریخ گواهی] (در صورت وجود بیماری خاص)
7. تصویر مصدق گزارش نیروی انتظامی/پلیس به شماره [شماره گزارش] تاریخ [تاریخ گزارش] (در صورت وجود سابقه درگیری یا رفتارهای پرخطر)
8. فهرست شهود (در صورت لزوم، با ذکر نام و نشانی)
9. [هرگونه مدرک یا سند دیگری که ادعای شما را تقویت کند، مانند عکس، فیلم، پیامک و…]

شرح دادخواست:

احتراماً، به استحضار ریاست محترم دادگاه می رساند که اینجانب خواهان و خوانده محترم، والدین مشترک فرزندمان، [نام فرزند مشترک]، متولد [تاریخ تولد فرزند]، به شماره شناسنامه [شماره شناسنامه فرزند]، می باشیم که حضانت ایشان به موجب دادنامه فوق الذکر به اینجانب واگذار گردیده است.

بر اساس حکم قبلی دادگاه، خوانده محترم حق ملاقات با فرزند مشترک را در [ذکر دقیق زمان و مکان ملاقات طبق رای قبلی، مثلاً: هر هفته روزهای جمعه از ساعت ۹ صبح تا ۲۱ شب] دارا می باشند. اما متاسفانه، از تاریخ [تاریخ شروع مشکلات]، ملاقات های خوانده با فرزند مشترک، منجر به بروز مشکلات جدی در سلامت روحی و جسمی فرزند گردیده است که مصلحت عالی کودک را به شدت تحت تاثیر قرار داده است.

دلایل و مستندات این درخواست به شرح زیر می باشد:

1. آسیب به سلامت روحی و جسمی فرزند:

   پس از هر بار ملاقات با خوانده، فرزندمان [نام فرزند] دچار [ذکر دقیق آسیب ها، مثلاً: استرس شدید، اضطراب، کابوس های شبانه، شب ادراری، پرخاشگری غیرعادی، افت تحصیلی چشمگیر یا تشدید بیماری تنگی نفس] می گردد. همانگونه که در گزارش پیوست روانشناس/پزشک متخصص [نام روانشناس/پزشک] مورخ [تاریخ گزارش] نیز تصریح شده است، این وضعیت مستقیماً با ملاقات های طولانی و شرایط نامناسب در طول ملاقات ها مرتبط است. [در صورت لزوم، جزئیات بیشتری از آسیب ها و تاریخ های وقوع آنها را ذکر کنید.]

2. رفتارهای پرخطر خوانده (در صورت وجود):

   خوانده محترم متاسفانه در طول ملاقات ها رفتارهایی را مرتکب می شوند که سلامت و امنیت فرزند را به خطر می اندازد. از جمله [ذکر رفتارهای پرخطر، مانند: اعتیاد به مواد مخدر/الکل که منجر به عدم توانایی در مراقبت صحیح از فرزند شده، بردن فرزند به محافل نامناسب و غیر اخلاقی، خشونت کلامی یا فیزیکی نسبت به فرزند، بی توجهی به نیازهای بهداشتی و تغذیه ای فرزند]. مدارک پیوست [مانند: گزارش نیروی انتظامی/تصویر سوابق کیفری/شهادت شهود] مؤید این ادعاها می باشد.

3. عدم رعایت تعهدات قانونی (در صورت وجود):

   خوانده محترم به دفعات [ذکر تعداد دفعات و تاریخ ها] در تحویل یا استرداد فرزند تأخیر داشته اند و یا شرایط و زمان ملاقات را که توسط دادگاه تعیین شده بود، رعایت نکرده اند. این بی نظمی ها باعث اخلال در آرامش و برنامه روزمره فرزند (مانند از دست دادن کلاس های درسی/درمانی) شده است و مدارک پیوست [مانند: گزارش مدرسه/شهادت شهود/پیامک ها] نیز این موارد را تأیید می کند.

4. درخواست مستدل خود فرزند (در صورت وجود و تایید کارشناس):

   با توجه به سن و تمییز فرزند مشترک [نام فرزند]، ایشان نیز بارها اظهار داشته اند که [ذکر دقیق اظهارات فرزند، مثلاً: از ملاقات های طولانی خسته می شوند و ترجیح می دهند مدت زمان کمتری را با خوانده سپری کنند.]. این موضوع نیز به تایید [نام کارشناس] در گزارش کارشناسی مورخ [تاریخ گزارش] رسیده و نشان دهنده ناراحتی فرزند از وضعیت موجود است.

لذا مستند به مواد ۱۱۷۳ قانون مدنی و ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده و با توجه به اهمیت مصلحت عالی کودک که در تمامی تصمیمات قضایی باید در اولویت باشد، از ریاست محترم دادگاه تقاضا دارم با بررسی تمامی مستندات پیوست و انجام تحقیقات لازم، از جمله ارجاع به کارشناس متخصص، دستور مقتضی مبنی بر کاهش مدت زمان ملاقات خوانده محترم با فرزند مشترک، [نام فرزند]، را صادر و شرایط جدید ملاقات را به گونه ای تعیین فرمایند که سلامت جسمی و روحی و آرامش فرزندمان تأمین گردد.

با تشکر و احترام فراوان

خواهان: [نام و نام خانوادگی شما]

امضاء:

تاریخ:

راهنمای گام به گام تکمیل هر بخش

برای تکمیل صحیح دادخواست، به نکات زیر توجه کنید:

• بخش خواهان و خوانده: تمامی اطلاعات هویتی و نشانی ها را به دقت و به صورت کامل وارد کنید. هرگونه اشتباه در این بخش می تواند به طولانی شدن فرایند منجر شود.
• بخش خواسته: خواسته خود را به روشنی و با ذکر مواد قانونی مرتبط بیان کنید. مثلاً درخواست صدور حکم کاهش مدت زمان و/یا تغییر شرایط ملاقات خوانده با فرزند مشترک، مستند به مواد ۱۱۷۳ قانون مدنی و ۴۱ قانون حمایت خانواده.
• بخش دلایل و منضمات: تمامی مدارکی که در گام اول جمع آوری کرده اید را به صورت فهرست وار ذکر کنید و تصویر مصدق (کپی برابر اصل شده در دفترخانه یا دفتر خدمات قضایی) آنها را به دادخواست پیوست نمایید. این بخش ستون فقرات پرونده شماست.
• بخش شرح دادخواست: این بخش مهمترین قسمت برای ارائه توضیحات و استدلال های شماست. وقایع را به صورت روشن، مختصر، اما جامع و با ذکر تاریخ های دقیق بیان کنید. در این بخش، باید به صورت مستدل توضیح دهید که چرا کاهش ملاقات به نفع فرزند است و چگونه مصلحت او در خطر است. از عبارات احساسی و غیرمستند پرهیز کنید و تمرکز خود را بر روی دلایل منطقی و حقوقی قرار دهید.
• درخواست نهایی: در انتهای شرح دادخواست، خواسته خود را مجدداً و به صورت مشخص از دادگاه درخواست کنید.

نکته مهم: این فرم صرفاً نمونه ای جهت آشنایی است و تاکید می شود که به دلیل پیچیدگی های حقوقی هر پرونده، تنظیم نهایی و دقیق دادخواست حتماً باید توسط یک وکیل متخصص خانواده انجام شود. وکیل می تواند با توجه به جزئیات خاص پرونده شما، دادخواستی متناسب و قوی تنظیم کند و شما را در تمامی مراحل راهنمایی کند.

نتیجه گیری

موضوع ملاقات با فرزند پس از جدایی والدین، همواره با چالش های عاطفی و حقوقی زیادی همراه است. در این میان، کاهش مدت زمان ملاقات، ابزاری قانونی است که تنها در شرایط خاص و با هدف حفظ مصلحت عالی کودک به کار گرفته می شود. سلامت جسمی، روانی، تحصیلی و تربیتی کودک، مهمترین اولویتی است که دادگاه ها در تمامی تصمیمات خود مد نظر قرار می دهند.

کاهش ملاقات، راه حلی نیست که به سادگی و بدون دلایل موجه اتخاذ شود، بلکه نیازمند ارائه مستندات قوی و اثبات به خطر افتادن مصلحت کودک است. والدینی که نگران سلامت فرزند خود در طول ملاقات ها هستند، باید با آگاهی کامل از حقوق و فرایندهای قانونی، نسبت به جمع آوری شواهد و تنظیم دادخواست اقدام کنند. این مسیر، هرچند ممکن است پیچیده و زمان بر باشد، اما با هدف نهایی ایجاد آرامش و امنیت برای فرزند، ارزش پیگیری را دارد.

در نهایت، توصیه می شود که والدین پیش از هرگونه اقدام، با یک وکیل متخصص خانواده و در صورت نیاز، مشاوران روانشناسی مشورت کنند. این مشاوره ها می توانند به والدین کمک کنند تا بهترین تصمیم را برای فرزندان خود اتخاذ کرده و این فرایند حساس را با کمترین آسیب های احتمالی به سلامت روانی کودک طی کنند.