معرفی و نقد سریال دوردست

سریال «دوردست» (Faraway Downs) نسخه ای بازتدوین شده و گسترده از فیلم سینمایی «استرالیا» ساخته باز لورمن است که در سال ۲۰۲۳ منتشر شد. این مینی سریال با شش قسمت، قصد دارد روایتی عمیق تر و جامع تر از داستان عشق و بقا در سرزمین استرالیا ارائه دهد، خصوصاً با پرداخت بیشتر به مضامین نژادی و اجتماعی که در نسخه سینمایی کمتر فرصت بروز پیدا کرده بودند. باز لورمن، کارگردانی شناخته شده با سبک بصری منحصربه فرد و داستان پردازی های حماسی، پس از سال ها تصمیم به بازبینی اثر پیشین خود گرفت تا دیدگاه کامل ترش را به مخاطبان عرضه کند.

تیم تولید سریال «دوردست» با بهره گیری از صحنه های حذف شده و روایتی خطی تر، تلاش کرده تا ابعاد ناشناخته ای از این سفر حماسی را به تصویر بکشد. این بازآفرینی، نه تنها فرصتی برای لورمن بود تا فیلم سال ۲۰۰۸ خود را از نو بسازد، بلکه به بینندگان کنجکاو نیز امکان می دهد تا در اعماق داستان عشق، جنگ و تلاش برای بقا در استرالیای پیش از جنگ جهانی دوم غرق شوند. آیا این سفر دوباره به «دوردست ها»، تجربه ای متفاوت و کامل تر از نسخه سینمایی خواهد بود؟ این مقاله به تحلیل و بررسی جامع این سریال می پردازد تا پاسخی برای این پرسش ها بیابد.

سفری دوباره به سرزمین های دوردست باز لورمن

باز لورمن نامی است که با پروژه های بزرگ، باشکوه و سرشار از جلوه های بصری خاص گره خورده است. از «مولن روژ» پر زرق و برق تا «گتسبی بزرگ» که تجسمی مدرن از رمانی کلاسیک بود، و اخیراً «الویس» که زندگی پر فراز و نشیب یک ستاره موسیقی را به شکلی سینمایی روایت کرد؛ همه نشان از روحیه رویاپرداز و بلندپرواز این کارگردان دارد. او شیفته حماسه های بصری و داستان هایی است که امکان استفاده از نماهای طولانی، لانگ شات های حسرت برانگیز و طراحی صحنه هایی چشم نواز را فراهم می کنند.

فیلم «استرالیا» محصول سال ۲۰۰۸ نیز از این قاعده مستثنا نبود. اثری با داستانی حماسی که در بستر طبیعت بکر و وسیع استرالیا رخ می داد و قرار بود ادای احترامی باشد به این سرزمین کهن. لورمن در این فیلم، دشت های فراخ، بیابان های تمام نشدنی و شکوه نادیده گرفته شده استرالیا را به تصویر کشید، تجربه ای که یادآور فیلم های بزرگ دیوید لین مانند «لورنس عربستان» بود. اما این فیلم با وجود تلاش های زیاد و نامزدی برای اسکار بهترین طراحی لباس، نتوانست به طور کامل دل منتقدان و مخاطبان را به دست آورد و بسیاری از طولانی بودن و تورم داستانی آن گلایه داشتند.

پس چه شد که باز لورمن در دوران کرونا تصمیم گرفت فیلم ۱۶۵ دقیقه ای «استرالیا» را دوباره تدوین کند و با اضافه کردن راش های حذف شده، موسیقی های تازه و پایانی متفاوت، آن را به عنوان مینی سریال شش قسمتی Faraway Downs به پلتفرم هولو (Hulu) عرضه کند؟ این تصمیم از آن دست ایده هایی است که تنها از ذهن یک رویاپرداز بزرگ مانند لورمن برمی آید. شاید او احساس می کرد که فیلم اصلی به دلیل محدودیت های زمانی نتوانسته به طور کامل به تمام ابعاد داستان و به ویژه به شخصیت های بومی استرالیا بپردازد. شاید هم پلتفرم های استریمینگ فرصتی بی نظیر برای ارائه «نسخه کارگردان» یک اثر فراهم کرده اند که دیگر نیازی به فشرده سازی داستان در قالب دو یا سه ساعت ندارد. با این بازآفرینی، لورمن امیدوار بود بتواند روایتی کامل تر، عمیق تر و وفادارتر به چشم انداز اولیه اش از این سرزمین و مردمانش ارائه دهد.

از «استرالیا» تا «دوردست» – داستان یک بازآفرینی

مینی سریال «Faraway Downs» چیزی فراتر از یک نسخه تمدید شده است؛ این سریال روایتگری دوباره و فرصتی برای باز لورمن بود تا داستان اصلی «استرالیا» را با نگاهی نو و با جزئیات بیشتر به مخاطب عرضه کند. تصمیم برای تبدیل یک فیلم بلند سینمایی به یک مینی سریال شش قسمتی، همواره سوالاتی را در مورد ضرورت و کیفیت این تغییر ایجاد می کند، اما در مورد «دوردست»، این بازسازی ریشه های عمیق تری در دیدگاه کارگردان دارد.

خاستگاه سریال و ضرورت بازنگری

«دوردست» در واقع همان فیلم «استرالیا» محصول ۲۰۰۸ است، اما با این تفاوت که لورمن با اضافه کردن بیش از ۳۰ دقیقه صحنه های حذف شده و بازتدوین کل اثر، سعی کرده است که یک «برش کارگردان» کامل تر را به نمایش بگذارد. فیلم «استرالیا» با وجود داشتن ستاره های بزرگی چون نیکول کیدمن و هیو جکمن و جلوه های بصری خیره کننده، در زمان اکران خود با انتقاداتی مبنی بر طولانی بودن بیش از حد و تورم داستانی مواجه شد. بسیاری از منتقدان و حتی تماشاگران معتقد بودند که داستان می توانست در زمان کوتاه تری روایت شود و برخی قسمت ها بیش از حد کش آمده اند.

باز لورمن با این بازسازی، به نظر می رسد فرصتی پیدا کرده تا به این انتقادات پاسخ دهد و همچنین دیدگاه اصلی خود را به طور کامل اجرا کند. در دوران شیوع کرونا و با افزایش محبوبیت پلتفرم های استریمینگ، این امکان فراهم شد تا آثار بلندتر و با جزئیات بیشتر، بدون محدودیت های زمان اکران سینمایی، به دست مخاطبان برسند. پلتفرم هولو نیز با سرمایه گذاری روی این پروژه، به دنبال محتوایی باکیفیت و جذاب برای مخاطبانش بود و نام باز لورمن در کنار هیو جکمن و نیکول کیدمن، تضمین کننده جلب توجه بود.

باز لورمن از فرصت پلتفرم های استریم استفاده کرد تا برش کارگردان کامل خود را از فیلم استرالیا ارائه دهد و دیدگاه اصلی خود را به طور کامل اجرا کند.

تفاوت های اصلی میان فیلم و سریال

مهم ترین تفاوت میان فیلم «استرالیا» و سریال «دوردست»، اضافه شدن صحنه هایی است که نه تنها زمان کلی اثر را افزایش داده اند، بلکه به روایت داستان، شخصیت پردازی و مضامین اصلی نیز عمق بیشتری بخشیده اند.

• روایت و ساختار: سریال با تقسیم بندی داستان به شش قسمت، ریتم متفاوتی پیدا کرده است. هر قسمت فرصتی برای تعمیق در جزئیات، لحظات دراماتیک و گسترش شخصیت ها فراهم می کند. این ساختار به بیننده اجازه می دهد تا با آرامش بیشتری در داستان غرق شود و با فراز و فرودهای آن همراهی کند.
• شخصیت پردازی: در سریال، به ویژه به شخصیت های فرعی و بومیان استرالیا، مانند نولا، بیشتر پرداخته شده است. صحنه هایی که به زندگی روزمره، فرهنگ و رنج های بومیان اختصاص یافته اند، به مخاطب کمک می کنند تا درک بهتری از جایگاه آن ها در داستان و جامعه آن دوران پیدا کند. این پرداخت بیشتر، تلاش کارگردان برای برجسته کردن مضامین نژادی و اجتماعی را نشان می دهد که در نسخه سینمایی شاید کمتر فرصت بروز پیدا کرده بودند. سارا اشلی (نیکول کیدمن) نیز در این نسخه، انسانی تر و با ابعاد بیشتری به تصویر کشیده می شود؛ روابط شخصی و عاطفی او با دروور (هیو جکمن) و همچنین مسیر تحول شخصیتش، عمیق تر و ملموس تر شده است.
• پایان بندی: یکی از بحث برانگیزترین جنبه های فیلم «استرالیا»، پایان بندی آن بود. لورمن در زمان ساخت فیلم، پایان های متفاوتی را در نظر گرفته بود و در نهایت نسخه ای را انتخاب کرد که با بازخورد مخاطبان آزمایشی همخوانی داشت. در سریال «دوردست»، او پایان بندی متفاوتی را ارائه می دهد که می تواند برای کسانی که فیلم اصلی را دیده اند، غافلگیرکننده باشد. این تغییر به کارگردان اجازه می دهد تا دیدگاه نهایی و کامل تر خود را در مورد سرنوشت شخصیت ها و پیام داستان ارائه کند و ابهامات احتمالی را برطرف نماید.

این بازآفرینی، در واقع فرصتی است برای لورمن تا نه تنها اشتباهات گذشته را جبران کند، بلکه اثری را خلق کند که به طور کامل نمایانگر چشم انداز هنری او باشد و به مخاطب، تجربه ای متفاوت و غنی تر از سفری حماسی در استرالیا را ارائه دهد.

خلاصه داستان: حماسه عشق و بقا در سرزمین کهن

داستان مینی سریال «دوردست» در سال ۱۹۳۹ و درست در آستانه شروع جنگ جهانی دوم، در شمال استرالیا آغاز می شود. این بستر زمانی و مکانی، نه تنها پس زمینه ای برای یک ماجرای عاشقانه است، بلکه صحنه ای برای تقابل فرهنگ ها، چالش های اجتماعی و مبارزه با نیروهای طبیعی و انسانی را نیز فراهم می آورد.

سارا و دروور: پیوندی ناخواسته در دل بیابان

شخصیت اصلی داستان، بانو سارا اشلی (نیکول کیدمن)، اشراف زاده ای انگلیسی است که از زندگی لوکس خود در لندن به این سرزمین دورافتاده سفر می کند. هدف او رسیدگی به مزرعه وسیع گاوهایش به نام «Faraway Downs» است که شوهرش اداره می کرده. با رسیدن به استرالیا، سارا با خبر مرگ مشکوک شوهرش مواجه می شود و خود را در میان دنیایی کاملاً بیگانه و پر از چالش می یابد. مزرعه او در آستانه ورشکستگی است و یک بارون محلی به نام کینگ کارنی (برایان براون) قصد دارد آن را تصاحب کند.

در این میان، سارا مجبور می شود برای نجات مزرعه و گاوهایش، با یک گاوچران خشن و سرسخت به نام دروور (هیو جکمن) همکاری کند. دروور، مردی از جنس طبیعت استرالیا، مستقل و بی پروا، که در ابتدا هیچ شباهتی به سارا، بانوی اشراف زاده لندنی، ندارد. اما با گذر زمان و رویارویی با خطرات مشترک، از جمله سفری طولانی برای انتقال گاوها به شهر داروین و مقاومت در برابر کارنی، رابطه ای پیچیده و عمیق بین این دو شکل می گیرد. این رابطه در دل کشمکش ها و تهدیدات، از یک همکاری ناخواسته به پیوندی از عشق و احترام متقابل تبدیل می شود.

نولا و صدای نسل از دست رفته

یکی از مهم ترین شخصیت های این داستان، پسربچه ای بومی-دورگه به نام نولا (براندون والترز) است. نولا که راوی اصلی داستان نیز هست، نمادی از «نسل های دزدیده شده» استرالیاست؛ کودکانی بومی که در آن دوران به اجبار از خانواده هایشان جدا شده و به مراکز آموزشی سفیدپوستان فرستاده می شدند تا به اصطلاح «متمدن» شوند. او که میان دو فرهنگ گرفتار آمده است، دارای قدرت های معنوی خاصی است و به شدت به سرزمین و سنت های بومی اش تعلق خاطر دارد.

نولا نقش محوری در پیوند سارا و دروور ایفا می کند و در مسیر داستان، سارا نیز کم کم علاقه ای مادرانه به او پیدا می کند. حضور نولا، نه تنها به داستان عمق عاطفی می بخشد، بلکه به سریال اجازه می دهد تا به مضامین نژادپرستی، تبعیض و جایگاه بومیان استرالیا در آن دوران بپردازد. چالش های نولا و تلاش او برای یافتن هویت و جایگاهش، به داستانی پر از احساس و معنادار تبدیل می شود که دل هر بیننده ای را به تپش وا می دارد.

مضامین عمیق تر در بستر روایتی تازه

سریال «دوردست» فراتر از یک داستان عاشقانه وسترن، به مضامین عمیق تر اجتماعی و انسانی می پردازد. مضامینی چون:

• عشق و پیوند انسانی: رابطه سارا و دروور، که از تضاد شروع شده و به عشقی محکم ختم می شود، نمادی از قدرت پیوند انسانی در برابر ناملایمات است.
• نژادپرستی و بی عدالتی: داستان به وضوح به نژادپرستی سیستماتیک علیه بومیان استرالیا و برنامه «نسل های دزدیده شده» می پردازد و رنج و تبعیض آن ها را برجسته می کند.
• هویت و تعلق: نولا به عنوان یک کودک دورگه، نمادی از جستجوی هویت و تعلق به سرزمین و فرهنگ خود است. سارا نیز در این سفر، هویت جدیدی برای خود در سرزمین استرالیا پیدا می کند.
• بقای در برابر سختی ها: شخصیت ها باید با طبیعت خشن استرالیا، جنگ جهانی دوم و دسیسه های دشمنان مبارزه کنند تا زنده بمانند و به اهداف خود برسند.
• عدالت و حقوق: در پس زمینه داستان، تلاش برای عدالت برای بومیان و مبارزه با فساد و طمع زمین خواران نیز به چشم می خورد.

این مضامین، با کارگردانی خاص باز لورمن و بازی های درخشان، به مخاطب فرصت می دهند تا نه تنها سرگرم شود، بلکه به تفکر درباره مسائل مهم تاریخی و اجتماعی نیز بپردازد.

تحلیل نقاط قوت: چرا «دوردست» می تواند شما را مجذوب کند؟

«دوردست» با وجود ریشه های سینمایی خود، نقاط قوت چشمگیری دارد که می تواند بیننده را به تماشای شش قسمت آن ترغیب کند. این مینی سریال، به خوبی توانسته است جادوی بصری کارگردان و توانایی بازیگرانش را به نمایش بگذارد و در عین حال، به مضامین خود عمق بیشتری ببخشد.

جادوی بصری باز لورمن و عظمت استرالیا

بدون شک، یکی از برجسته ترین نقاط قوت «Faraway Downs»، کارگردانی خیره کننده و سبک بصری خاص باز لورمن است. او در این سریال، همچون دیگر آثارش، تصاویری حماسی و نفس گیر خلق کرده است. نماهای وسیع و لانگ شات های او، شکوه بی پایان دشت های استرالیا، بیابان های سرخ رنگ و آسمان بی کران را به گونه ای به تصویر می کشند که بیننده را مسحور خود می کند. طراحی صحنه و لباس، با دقت و وسواسی مثال زدنی انجام شده است؛ لباس های سارا اشلی که در ابتدا نشان از زندگی اشرافی او در لندن دارد و سپس با پیوستنش به زندگی خشن مزرعه داری تغییر می کند، تا لباس های بومیان و دکوراسیون شهرهای آن زمان، همگی به خوبی فضای دهه ۱۹۳۰ را بازسازی کرده اند. فیلم اصلی «استرالیا» نیز برای طراحی لباس نامزد اسکار شده بود و این کیفیت در نسخه سریالی نیز کاملاً مشهود است. این جادوی بصری لورمن، بیننده را به سفری رویایی در دل طبیعت استرالیا می برد و تجربه ای بصری غنی و به یادماندنی رقم می زند.

درخشش نیکول کیدمن و هیو جکمن

یکی دیگر از ارکان اصلی جذابیت «دوردست»، بازی های درخشان نیکول کیدمن و هیو جکمن است. این دو بازیگر که در زمان فیلمبرداری در اوج جوانی و شکوه خود قرار داشتند، شیمی قوی و فوق العاده ای را روی پرده به نمایش می گذارند. نیکول کیدمن در نقش بانو سارا اشلی، با ظرافت خاص خود، تحول شخصیتی یک زن اشراف زاده و مغرور را به یک بانوی مستقل و شجاع که برای مزرعه اش می جنگد، به تصویر می کشد. هیو جکمن نیز در نقش دروور، با کاریزمای خاص خود، ترکیبی از خشونت و مهربانی را به ارمغان می آورد. تماشای دوباره هنرنمایی این دو ستاره سینما در کنار یکدیگر، حتی پس از سال ها، برای هر بیننده ای لذت بخش است و می توان حس همراهی با شخصیت ها را به طور کامل درک کرد. شیمی بین این دو به گونه ای است که تماشاگر را پای صفحات نگه می دارد و دلتنگی برای عشق های حماسی را در وجود مخاطب بیدار می کند.

موسیقی متن و اتمسفرسازی

موسیقی متن «دوردست» نیز همانند دیگر آثار لورمن، نقش بسیار مهمی در خلق اتمسفر و فضای داستان دارد. این موسیقی با تلفیق ملودی های حماسی و نوستالژیک، احساسات بیننده را برانگیخته و او را بیشتر درگیر روایت می کند. انتخاب دقیق قطعات موسیقی برای هر صحنه، از دشت های وسیع گرفته تا لحظات عاشقانه و نبردهای نفس گیر، به خوبی حس و حال مورد نظر کارگردان را منتقل می سازد. موسیقی به داستان عمق می بخشد و گاهی خود به تنهایی داستان گو می شود و حس نوستالژی را در وجود مخاطب بیدار می کند. استفاده از عناصر موسیقی بومی استرالیا نیز، به اصالت و هویت این اثر می افزاید.

بازتاب عمیق تر مسائل اجتماعی و فرهنگی

یکی از نقاط قوت سریال «دوردست» نسبت به فیلم اصلی، تلاش آن برای بازتاب عمیق تر مضامین اجتماعی، به خصوص مسائل مربوط به بومیان استرالیا و «نسل های دزدیده شده» است. در نسخه سریالی، زمان کافی برای پرداخت بیشتر به این موضوعات فراهم شده و بیننده می تواند با رنج ها و بی عدالتی هایی که بر این مردمان رفته، بیشتر آشنا شود. شخصیت نولا، به عنوان راوی و نمادی از این نسل، فرصت بیشتری برای حضور و تاثیرگذاری پیدا می کند. این رویکرد، به سریال عمق و معنای بیشتری می بخشد و آن را فراتر از یک درام عاشقانه صرف، به یک اثر با دغدغه های اجتماعی بدل می کند.

پایان بندی تازه و فرصت دیدگاه کامل تر کارگردان

برای کسانی که فیلم «استرالیا» را دیده اند، پایان بندی متفاوت سریال «دوردست» یک جذابیت بزرگ محسوب می شود. همانطور که گفته شد، باز لورمن در زمان ساخت فیلم، پایان های مختلفی را در نظر داشت و در نهایت به دلیل بازخوردهای تست، یکی از آن ها را برگزید. اما در نسخه سریالی، او توانسته است دیدگاه کامل و دلخواه خود را در مورد سرنوشت شخصیت ها و پیام نهایی داستان ارائه دهد. این تغییر، نه تنها حس غافلگیری را برای بینندگان قدیمی ایجاد می کند، بلکه به آن ها اجازه می دهد تا با دیدگاه کامل تر کارگردان آشنا شوند و تجربه ای متفاوت و شاید رضایت بخش تر داشته باشند. تماشای این پایان بندی جدید، فرصتی برای درک عمیق تر از نیات لورمن و نتیجه گیری های او از این حماسه است.

بررسی نقاط ضعف: چرا «دوردست» شاید شما را ناامید کند؟

با وجود تمام نقاط قوت و تلاش کارگردان برای بازآفرینی بهتر، «دوردست» نیز بی عیب و نقص نیست و ممکن است برای برخی از تماشاگران، انتظارات را برآورده نکند. بسیاری از این کاستی ها، ریشه در فیلم اصلی «استرالیا» دارند و با وجود تدوین مجدد، به طور کامل برطرف نشده اند.

ریشه های ضعف در نسخه سینمایی

باید اذعان داشت که بسیاری از انتقاداتی که به سریال «Faraway Downs» وارد می شود، در واقع همان نقدهایی هستند که به فیلم «استرالیا» نیز وارد بود. فیلم اصلی، اثری بود که تلاش می کرد در قالب یک داستان عاشقانه حماسی، به مسائل تاریخی و اجتماعی بپردازد، اما اغلب در این مسیر به ورطه کلیشه و مبالغه می افتاد. طولانی بودن بیش از حد، شخصیت پردازی های گاه سطحی، و روابطی که عمق کافی نداشتند، از جمله ایراداتی بود که در سال ۲۰۰۸ به فیلم گرفته شد و اکنون نیز در نسخه سریالی به وضوح مشاهده می شوند. به عبارت دیگر، این سریال، همان فیلم «استرالیا» است که فقط کمی طولانی تر شده، و این طولانی تر شدن لزوماً به معنی بهتر شدن تمام جنبه ها نیست.

تورم داستانی و کشیدگی روایت

سوال اصلی که در مورد «دوردست» مطرح می شود، این است که آیا افزودن یک ساعت یا بیشتر به زمان کلی داستان و تبدیل آن به یک سریال شش قسمتی، واقعاً به غنای روایت کمک کرده است، یا صرفاً آن را کش دارتر و «آبکی» کرده است؟ برخی از منتقدان و مخاطبان ممکن است احساس کنند که این افزوده ها، به جای پر کردن خلاءهای داستانی، تنها به طولانی تر شدن بی مورد آن منجر شده و ریتم داستان را کندتر از قبل کرده است. در دنیای پرشتاب امروز که مخاطبان به ریتم های تندتر و داستان های فشرده تر عادت دارند، کشیدگی بیش از حد می تواند به خستگی و حتی دلزدگی آن ها منجر شود. این تورم داستانی، گاهی اوقات فضای خالی و بی هدف فیلم را بیشتر کرده و حس بطالت را به بیننده منتقل می کند.

افزودن صحنه های بیشتر به دوردست، برخی اوقات به جای غنی سازی داستان، منجر به کشیدگی و کندی ریتم روایت شده که برای مخاطب امروزی ممکن است خسته کننده باشد.

شخصیت پردازی های کلیشه ای و سطحی

با وجود بازی های درخشان نیکول کیدمن و هیو جکمن، شخصیت های اصلی و فرعی سریال «دوردست» گاهی اوقات در حد کلیشه های رایج باقی می مانند. دروور، گاوچران خشن و در عین حال شجاع، شباهت زیادی به قهرمانان کلاسیک وسترن دارد و فاقد ظرافت ها و پیچیدگی های شخصیتی است که در سریال های خوش ساخت امروزی انتظار می رود. سارا اشلی نیز، هرچند مسیر تحول را طی می کند، اما گاهی اوقات روابط عاشقانه او با دروور، بیش از حد ساده و قابل پیش بینی به نظر می رسد و فاقد عمق روانشناختی کافی است. به ویژه شخصیت های بومی، با وجود تاکید کلامی بر اهمیت آن ها و رنج هایی که کشیده اند، اغلب در حاشیه قرار می گیرند و نقش آن ها بیشتر به عنوان «فلفل و نمک» ماجرا یا ابزاری برای پیشبرد داستان شخصیت های سفیدپوست است، تا موجودیت های مستقل و پیچیده با داستان های خاص خودشان.

فرصت های از دست رفته در پرداخت به بومیان

یکی از مهم ترین انتقاداتی که به «دوردست» وارد است، این است که با وجود تمرکز و تاکید کلامی بر مضامین نژادی، تبعیض و محرومیت بومیان استرالیا، این سریال نتوانسته به طور کامل به آن ها بپردازد. در برخی لحظات، حس می شود که بومیان همچنان در نقش هایی فرعی قرار دارند و «ناجی های» اصلی داستان، همچنان شخصیت های سفیدپوست هستند. این در حالی است که با گسترش داستان به قالب سریال، فرصت های بی نظیری برای خلق شخصیت های بومی قدرتمند و چندوجهی و پرداخت عمیق تر به فرهنگ و سنت های آن ها وجود داشت. اما به نظر می رسد سریال این فرصت ها را به طور کامل از دست داده و همچنان با نگاهی از بیرون به این مسائل نگاه می کند، به جای اینکه از درون به آن ها بپردازد.

ریتم کند و طاقت فرسا

همانطور که پیش تر اشاره شد، ریتم سریال «دوردست» ممکن است برای بسیاری از مخاطبان امروزی، کند و حتی طاقت فرسا به نظر برسد. با توجه به اینکه داستان از یک فیلم سینمایی گرفته شده که در زمان خود نیز به طولانی بودن مشهور بود، گسترش آن به شش قسمت، بدون افزودن پیچیدگی های روایی کافی یا خرده داستان های جذاب، می تواند باعث شود که برخی از اپیزودها خسته کننده به نظر برسند. این کندی ریتم، خصوصاً در میانه سریال، ممکن است باعث شود که تماشاگر علاقه خود را به ادامه پیگیری داستان از دست بدهد، مگر اینکه از طرفداران پروپاقرص درام های حماسی و آرام سوز باشد.

امتیازات و نظرات منتقدان و مخاطبان

برای درک بهتر جایگاه «دوردست» در میان آثار سینمایی و تلویزیونی، لازم است نگاهی به نظرات منتقدان و مخاطبان در وب سایت های معتبر بین المللی داشته باشیم. این مینی سریال، همانند فیلم اصلی، با بازخوردهای متفاوتی روبرو شده که نشان دهنده دوگانگی در دیدگاه هاست.

در وب سایت IMDb، سریال «دوردست» امتیازی حدود ۶.۹ از ۱۰ را کسب کرده است. این امتیاز نشان دهنده یک عملکرد متوسط رو به خوب است که معمولاً مورد توجه مخاطبان عام قرار می گیرد. در حالی که این نمره عالی نیست، اما آنقدر هم پایین نیست که تماشاگران را از تماشا منصرف کند.

وب سایت Rotten Tomatoes، که نظرات منتقدان و مخاطبان را به صورت جداگانه ارائه می دهد، تصویر جالب تری را به نمایش می گذارد. منتقدان در این وب سایت، امتیاز ۵۳% را به سریال «Faraway Downs» داده اند که نشان می دهد تقریباً نیمی از آن ها دیدگاه مثبتی به آن نداشته اند و آن را اثری متوسط یا حتی ضعیف قلمداد کرده اند. اما در مقابل، مخاطبان «Rotten Tomatoes» نظر بسیار مثبتی نسبت به این سریال داشته و امتیاز بالای ۸۵% را برایش در نظر گرفته اند. این تفاوت فاحش بین نظر منتقدان و مخاطبان، نکته ای کلیدی است.

وب سایت Metacritic، که امتیازات را بر اساس میانگین نظرات منتقدان جمع آوری می کند، نمره ۴۸ از ۱۰۰ را به «دوردست» اختصاص داده است. این امتیاز، آن را در دسته آثار «متوسط یا مختلط» قرار می دهد و نشان می دهد که این سریال نتوانسته دل بسیاری از منتقدان را به دست آورد.

تفاوت بین نظرات منتقدان و مخاطبان می تواند به دلایل مختلفی باشد. منتقدان اغلب به دنبال نوآوری های روایی، عمق شخصیت پردازی و اجتناب از کلیشه ها هستند. از طرف دیگر، مخاطبان ممکن است بیشتر به ستاره های سینما (نیکول کیدمن و هیو جکمن)، جلوه های بصری خیره کننده، داستان های عاشقانه حماسی و حس نوستالژی علاقه داشته باشند. «دوردست» با کارگردانی باز لورمن، بازیگران مطرح و فضایی اپیک، برای مخاطبان عام جذابیت های فراوانی دارد، در حالی که ممکن است از نظر پیچیدگی های داستانی یا عمق تحلیلی، نتواند رضایت منتقدان را جلب کند.

وب سایت	امتیاز منتقدان	امتیاز مخاطبان
IMDb	۶.۹/۱۰ (کلی)	–
Rotten Tomatoes	۵۳%	۸۵%
Metacritic	۴۸/۱۰۰	–

در مجموع، «دوردست» سریالی است که مخاطبانش را به دو دسته تقسیم می کند. اگر از طرفداران پروپاقرص باز لورمن هستید یا به دنبال یک درام حماسی با جلوه های بصری خاص و بازیگران محبوب می گردید، احتمالاً از آن لذت خواهید برد. اما اگر به دنبال اثری با روایت بسیار پیچیده، شخصیت پردازی های عمیق و پرهیز از کلیشه ها هستید، ممکن است این سریال شما را کاملاً راضی نکند.

نتیجه گیری: آیا «دوردست» ارزش تماشا دارد؟

مینی سریال «دوردست» (Faraway Downs) سفری است دوباره به سرزمین های دورافتاده استرالیا، که از دل فیلم سینمایی «استرالیا» (Australia) باز لورمن برخاسته است. این اثر شش قسمتی، تلاشی از سوی کارگردان برای ارائه دیدگاهی کامل تر و عمیق تر از داستان عشق و بقا در بستر چالش های تاریخی و اجتماعی استرالیای پیش از جنگ جهانی دوم. با اضافه شدن صحنه های حذف شده و بازتدوین کلی، این سریال سعی دارد تا نقاط ضعف نسخه سینمایی را برطرف کرده و به ویژه به مضامین نژادی و جایگاه بومیان استرالیا، با جزئیات بیشتری بپردازد.

نقاط قوت سریال بی شک شامل جادوی بصری بی بدیل باز لورمن است؛ نماهای حماسی، طراحی صحنه و لباس خیره کننده، و موسیقی متنی که به خوبی اتمسفر داستان را خلق می کند، همگی دست به دست هم می دهند تا تجربه ای بصری غنی را برای بیننده رقم بزنند. شیمی قوی و بازی های درخشان نیکول کیدمن و هیو جکمن در دوران جوانی شان نیز، یکی از دلایل اصلی جذابیت این مجموعه است که می تواند هر تماشاگری را مجذوب خود کند.

با این حال، «دوردست» از برخی کاستی ها نیز رنج می برد که ریشه در فیلم اصلی دارند. تورم داستانی و کشیدگی روایت، خصوصاً برای مخاطبان امروزی که به ریتم های تندتر عادت دارند، ممکن است خسته کننده به نظر برسد. شخصیت پردازی ها، با وجود تلاش ها، گاهی اوقات به ورطه کلیشه می افتند و فرصت های از دست رفته در پرداخت عمیق تر به بومیان استرالیا، با وجود تاکید کلامی بر اهمیت آن ها، محسوس است.

پس آیا «دوردست» ارزش تماشا دارد؟ پاسخ به این سوال به اولویت ها و علاقه مندی های شما بستگی دارد:

• اگر از طرفداران پروپاقرص باز لورمن و سبک بصری خاص او هستید، یا اگر فیلم «استرالیا» را دوست داشتید و کنجکاوید نسخه کامل تر آن را ببینید، این سریال برای شما مناسب است و احتمالاً از آن لذت خواهید برد.
• اگر به درام های حماسی وسترن گونه با ستاره های سینما علاقه دارید و می خواهید در یک داستان عاشقانه پر از فراز و نشیب در بستر تاریخی غرق شوید، «دوردست» می تواند گزینه ی خوبی باشد.
• اما اگر به دنبال نوآوری های روایی، شخصیت پردازی های بسیار عمیق و پیچیده، یا ریتمی تند و پرهیجان هستید، ممکن است این سریال نتواند انتظارات شما را به طور کامل برآورده کند و حتی شما را ناامید سازد.

در نهایت، «دوردست» تلاشی جاه طلبانه از سوی باز لورمن است تا اثری که به آن عشق می ورزید را بازتعریف کند. این مینی سریال، شاید یک شاهکار بی نقص نباشد، اما یک تجربه بصری غنی و یک داستان حماسی را ارائه می دهد که می تواند برای مخاطبان خاص خود، دلنشین و به یادماندنی باشد و یادآور شکوه سینمای کلاسیک باشد که کارگردان آن را به شکلی مدرن بازسازی کرده است. دیدن «Faraway Downs» مانند گشودن یک جعبه خاطرات از سینمای باشکوه و پرستاره است، تجربه ای که نباید به راحتی از دست داد.