علی در سالروز ۱۸ سالگی اش دوباره متولد شد!

به گزارش زندگانی متن پیش رو گفت وگوی «جوان» با جانباز عباس رسولی فر برادر شهید علی رسولی فر است که پیکرش ۱۵ سال مفقود بود:

شهید علی رسولی فر ۱۰ شهریور ۱۳۴۷ در شهریار متولد شد و ۱۰ شهریور ۱۳۶۵ در منطقه حاج عمران عراق به شهادت رسید. حیات و ممات علی در یک روز بود و دقیقاً در سالروز ۱۸ سالگی اش به شهادت رسید. پیکر علی پس از شهادت ۱۵ سال در منطقه عملیاتی کربلای ۲ ماند و زمانی به آغوش خانواده بازگشت که والدینش هر دو از دنیا رفته بودند. پدر علی پیش از شهادت او و مادرش چند سال پس از مفقودی علی از دنیا رفته بود. عباس رسولی فر برادر شهید خود از رزمندگان دفاع مقدس و جانباز جنگ تحمیلی است. او بعد از اتمام دفاع مقدس همچنان در خط جهاد ماند و مدتی نیز رزمنده مدافع حرم شد. آنچه می خوانید روایت این رزمنده جانباز از برادر شهیدش و همینطور خاطراتی از دوران حضورش در جبهه است. 

 رزمنده گردان علی اصغر (ع)
من با برادرم علی پنج سال فاصله سنی داشتم. سال ۱۳۶۳ علی دانش آموز بود که پایش به جبهه باز شد و در چندعملیات شرکت کرد. اول به گردان ظهیر لشکرسیدالشهدا (ع) و بعد به گردان حضرت علی اصغر (ع) رفت. در عملیات والفجر ۸ در گردان علی اکبر از لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) بود و بعد از آن به مرخصی آمد. تابستان سال ۶۵ مشغول بازسازی خانه بودیم. علی به مرخصی آمد و بعد از چند روز تصمیم گرفت در وسط کار بازسازی ساختمان به جبهه برگردد. این آخرین بار بود که عازم جبهه می شد. شهریور سال ۶۵ در عملیات کربلای ۲ در منطقه حاج عمران عراق وقتی که ۱۸ سال سن داشت به شهادت رسید. علی رزمنده گردان حضرت علی اصغر لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) بود که شهید شد و پیکرش در محل شهادتش ماند. 

 ۱۵ سال چشم انتظاری
پدرم بسیار علی را دوست داشت. شاید اگر زنده بود و علی شهید می شد دوام نمی آورد و از دنیا می رفت. مادرم هفت سال چشم انتظار برگشت پیکرعلی بود و نتوانست در هجر پسرش دوام بیاورد و سال ۷۳ از دنیا رفت. پیکر علی هشت سال بعد از فوت مادرمان یعنی ۱۵ سال بعد از مفقودالاثر بودن سال ۱۳۸۰ به آغوش خانواده بازگشت. 
ما اصالتاً اهل شهریاری و از حدود ۱۰۰ سال پیش در شهریار ساکن هستیم. پدرم به رعایت حلال و حرام خیلی مقید بود. دائم ذکر می گفت و همیشه با صدای آیت الکرسی او بعد از نماز صبح از خواب بیدار می شدیم. به این سادگی ها نماز و حضورش در مسجد فوت نمی شد. پدرم با اینکه سنش زیاد بود و بالای ۷۰ سال سن داشت ولی در تمام انتخابات شرکت می کرد. در کار کشاورزی زحمت می کشید و باغداران شهریار ایشان را در کارگری می شناختند. مادرم هم در خانه های مردم کارگری می کرد و رخت می شست. پدر و مادرم اینطور به ما نان دادند و بزرگ کردند؛ همه خانواده ام در مسیر اسلام و انقلاب بودند. 
 یادم است خانم ها دور هم جمع می شدند و هر کسی از کسی دیگری بد می گفت علی می گفت غیبت نکنید. اصلاً از مسائل ارزشی سوء استفاده نمی کرد. هیچ موقع هیچ ادعایی از این شهید ندیدیم. تن به دروغ نمی داد. مردم دار بود. به بچه کوچک تا آدم ۹۰ ساله احترام می گذاشت. هر موقع مرخصی می آمد در کوچه تیم تشکیل می داد و با بچه ها فوتبال بازی می کرد. 

 خاطره عکاسی در کوثر
 در اردوگاه کوثر لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) من و علی کنار هم بودیم و یک روز شروع به عکس گرفتن کردیم. پیرمردی در کناری نشسته بود. اینطور حس کردم دارد حسرت می خورد که کاش اینها با من عکس می گرفتند. علی بدو بدو رفت و دستش را روی گردن حاج آقا انداخت و گفت: من با حاج آقا عکس می گیرم. خیلی مراعات بقیه را می کرد. اینطور نبود مثلاً کسی پوشش بدی داشت او را ضدانقلاب فرض کند. یا کسی ادعای زیادی داشت و خودش را در ظاهر بچه حزب اللهی معرفی می کرد رابطه آنچنانی با او داشته باشد. خیلی خوب آدم ها را می شناخت. خودش دوست داشت گمنام بماند. پلاکش را قبل از عملیات به کسی هدیه داده بود. در کیفش شعری در مورد مفقودالاثرها از مرحوم حسان داشت که وجود این شعر نشان می داد او گمنامی را دوست دارد. معلوم بود خودش اینطور پسندیده که گمنام به شهادت برسد. 

 شهادت ۲ بامداد
وقتی عملیات شد یکی از بچه ها به نام رضا احمدی دچار موج گرفتگی شد و به عقب بازگشت. ایشان خبر داد و گفت علی شهید شده است. لحظه ای که خبر شهادت علی را داد خیلی برای من سنگین بود. از آن روز که سال ها می گذرد یادم نیست چطور از جمعی که خبر شهادت را بین شان شنیدم خارج شدم. گفتم مادرم با زحمت این بچه را بزرگ کرد حالا چطور خبر شهادتش را به او بدهم. به دامادمان گفتم از طریق خواهرم به مادرم خبر شهادت علی را برساند. 
همرزم علی می گفت: در منطقه حاج عمران عملیات بود. از بالای تپه عراقی ها دید داشتند و خمپاره می زدند. قبل از اینکه خمپاره بیاید یک نفر از علی ساعت را پرسید. گفت حدوداً ۲ نیمه شب است. بعد همان لحظه خمپاره ای به زمین خورد و منفجر شد. علی را صدا زدیم! اما صدایش نیامد. به سرش ترکش خورده و شهید شده بود. منطقه شرایط بدی داشت و نتوانستیم پیکرش را به عقب بیاوریم. بعد از ۱۵ سال از طریق لباسش و دی ان ای شناسایی کردند. وقتی پیکرش به مصلای تهران آورده شد یکی از دوستانش که خیلی پیگیر بود به من خبر داد که علی را آوردند. 

 ۲ برادر در جبهه
گاهی پیش می آمد که من و علی همزمان با هم در جبهه بودیم. در عملیات بدر با هم بودیم. ولی علی زودتر از گردان جدا شد و رفت. گردان ما را برای عملیات نبردند. شرایط عملیات طوری بود که ما جلو رفتیم و در منطقه جفیر یک شبانه روز ماندیم اما نهایتاً گفتند گردان شما در عملیات شرکت نمی کند و ما را برگرداندند. 
اولین عملیاتی که حضور داشتم عملیات طریق القدس در هفتم آذر سال ۶۰ بود. آن موقع لشکر و تیپ ها هنوز آنطور که باید شکل نگرفته بودند. ما یک گروه بودیم و از کرج به تیپ عاشورا که سه چهار گردان بیشتر نداشت رفته بودیم. شب عملیات بارش باران زیاد بود. زمین خیلی چسبناک شده بود. طوری که یک نیسان بعد از اینکه مهمات را خالی کرد زمانی که می خواست برگردد در گل ماند. همان لحظه یک خمپاره ۱۲۰ به نیسان خورد و دو سرنشینش پیکرشان تکه تکه شد. برای اولین بار بود که پیکر ارباً اربای شهیدی را اینطور می دیدم تمام پیکر این دو شهید را جمع کردیم کمتر از یک کیسه شد. 
عملیات بعدی به فتح المبین رفتیم. روز آخر عملیات به منطقه رسیدیم. در منطقه فکه پدافند بودیم ادامه آن پدافند با عملیات الی بیت المقدس یعنی فتح خرمشهر مصادف شد. در روز دوم عملیات برای اینکه دشمن غافلگیر شود و بچه ها بتوانند راحت از آب در منطقه دارالخویین رد شوند در منطقه فکه عملیاتی انجام دادیم؛ سخت ترین عملیات عمرم بود و بدترین خاطره من از زمان جنگ در این عملیات بود. 
عملیات فکه که به صورت ایذایی انجام شد خیلی سخت بود به طوری که تقریباً ساعت ۷ غروب با یک کنسرو لوبیا و یک قمقمه آب به طرف دشمن راه افتادیم تا دشمن را دور بزنیم و محاصره اش کنیم. هدف این بود که توجه دشمن از محور اصلی عملیات در خرمشهر کم شود. از ساعت ۷ غروب راه افتادیم و ۴ صبح به منطقه مورد نظر رسیدیم. تمام این مدت را در رمل به طول ۲۰ کیلومتر راه رفتیم؛ راه رفتن در رمل می دانید که چقدر سخت است. مچ پاها له و لورده شده بود. وقتی ما رسیدیم قرار بود تیپ ۱۷ قم که بعدها لشکر ۱۷ علی بن ابی طالب شد به کمک ما بیاید اما آنها جایی گیر کردند و ما محاصره شدیم. 
ظهر که شد آن منطقه تبدیل به کربلا شد. کار به جایی رسید که آب برای لب تر کردن نبود. شرایط سخت و طاقت فرسایی بود. در آن منطقه شهید سیدحسین شاه میری که مسئول بسیج پایگاه محل ما در مسجد جامع شهریار بود گفت فلانی تا نارنجک در تانک عراقی ها نیندازم برنمی گردم. او رفت و دیگر برنگشت. پیکرش همانجا ۱۵-۲۰ سال ماند. شهید ابراهیم هاشمی بدون آنکه هیچ ترکشی بخورد از تشنگی در همانجا شهید شد. شهید احمد رحمانی که بچه وحیدیه شهریار بود تیر به شکمش خورده بود. شکمش را با چفیه پیچیده بودیم ولی از بس خون از او رفته بود صورتش مثل گچ سفید شده بود. در همان حال که یک ماشین عراقی آنجا افتاده بود. او اشاره می کرد که آب رادیات این ماشین را باز کنید بچه ها آب بخورند. در حالی که خودش لحظه به لحظه از تشنگی گر می گرفت همان جا به شهادت رسید.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها در زندگانی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می باشد.

پایان خبر زندگانی