به بهانه محرومیت نکونام و اوسمار؛ سرمربیان استقلال و پرسپولیس پاداش گرفتند!

آفتاب نیوز :

فوتبال یک بازی جهانی است که در میان تمام ورزش های دنیا کمترین تغییر در قوانین را طی یک صد سال گذشته داشته است. به عبارت بهتر آنقدر ثبات در قوانین فوتبال هست که با گذشته دهه ها و تغییر نسل ها هم هر کسی می تواند به راحتی همه چیز را در این زمینه بداند و نیازی به به روز شدن نیست.

در فرهنگ ما عادتی به نام ایرانیزه کردن داریم. ما همه پدیده های جهانی را می گیریم و به روش خودمان بومی سازی می کنیم و البته که در این کار خیلی مواقع قوانین هم نادیده گرفته می شود. در مورد فوتبال هم این اتفاق افتاده و می بینیم که خیلی از قوانین رایج و پذیرفته شده در دنیا، در کشور ما اصلاً رعایت نمی شوند! جالب تر این است که وقتی رسانه ها در مورد این گونه مسایل هشدار می دهند، باز به کسی برنمی خورد، آب از آب تکان نمی خورد، مسیولان همیشه حاضر در صحنه همیشه هستند و هیچکس ککش هم نمی گزد!

مثلاً یک قانون بسیار معروف و پذیرفته شده جهانی این است که مربیان و بازیکنانی که در یک مسابقه با کارت قرمز داور اخراج می شوند، حق حضور و کار در بازی بعدی تیم خود را ندارند. حتی به کرات دیده شده که داور به اشتباه بازیکن یا مربی را اخراج کرده است، اما کارت قرمز و جریمه پیامد آن به قوت خود باقیست، چون قانون است.

اما ببینید که در کشور ما چقدر راحت این قانون نادیده گرفته می شود. در بازی پرسپولیس مقابل گل گهر در سیرجان، مربی برزیلی قرمز ها اخراج شد. طبق قانون او باید مقابل ملوان در ورزشگاه آزادی روی سکو ها می نشست و هیچ ارتباطی با تیمش نمی داشت، اما همه فوتبال دوستان دیدند که او خیلی راحت با مترجم و دستیارانش به صورت فیزیکی در ارتباط است.

از آن جالب تر این است که طبق قانون مربیان اخراجی بین دو نیمه حق حضور در رختکن تیم خود را هم ندارند. در واقع اصول فوتبال دنیا می گوید یک مربی در طول مسابقه باید لب خط یا روی نیمکت باشد و بازی را زیر نظر می گیرد. مهمترین کار و تاثیر او قبل از مسابقه با آنالیز رقیب، کار در تمرینات و گوشزد نکات لازم به تیمش و انتخاب تاکتیک مناسب است و در جریان بازی، صحبت های بین دو نیمه و تعویض هاست. اما در فوتبال ایران مربیان لب خط همه کار می کنند جز زیر نظر گرفتن بازی! در حقیقت آن ها هیچ کاری به بازی ندارند و مدام به فکر تاثیرگذاری روی تماشاگران، نمایش نشان دادن تعصب خود به بینندگان تلویزیونی و از همه مهمتر رفتن روی مغز داور هستند!

اصلا مربیان ما فرصتی برای تمرکز روی مسابقه ندارند چرا که مدام باید حواس داور را پرت کنند و به جو ورزشگاه خط بدهند! از این زاویه شاید حتی اخراج مربیان به نفع خود آن ها هم باشد، را که روی سکو ها مجبور می شوند بازی را زیر نظر بگیرند و تمرکز لازم را داشته باشند. ولی زهی خیال باطل! چون اخراج در فوتبال ایران هیچ تاثیری در عملکرد مربیان ما ندارد. آن ها خیلی راحت و با نادیده گرفتن قانون توسط ناظران مسابقه، در طول بازی با دستیاران خود روی نیمکت در ارتباطند و بین دو نیمه هم به رختکن می روند! یعنی تمام امکانی که در شرایط عادی دارند!

این اتفاق تنها محدود به پرسپولیس هم نیست و دیدیم که این هفته رقیب این تیم یعنی استقلال هم سرمربی خود را محروم و غایب لب خط داشت، اما داستان برای جواد نکونام هم مثل تمام مربیان تیم های دیگر تکرار شد. او هم از بالای سکو ها امکان ارتباط با تیمش را داشت و مهم تر اینکه بین دو نیمه خیلی راحت به رختکن رفت.

سوال اینجاست که اگر قرار باشد مربیان خیلی راحت تمام دسترسی های خود در یک مسابقه را داشته باشند، پس دیگر معنای جریمه به خاطر کارت قرمز چیست؟ اینکه بیشتر حکم پاداش دارد، چرا که آن ها یشتر از مواقع عادی می توانند بازی را ببینند و روی آن تمرکز کنند.

در فوتبال ایران یک بام و دو هوا فقط محدود به این ماجرا نیست. در بازی های داخلی مربیان خیلی راحت هر کار دلشان خواست با داوران می کنند، هر حرفی دوست دارند هرجا می زنند و هر وقت که دلشان بخواهد، در کنفرانس های قبل یا بعد بازی غیبت می کنند یا هر کس را دوست دارند برای معروف شدن جای خود می فرستند.

اما همین مربیان وقتی به بازی های بین المللی می رسند، لام تا کام علیه داور صحبت نکرده و در طول بازی فقط از آن ها تعظیم و تکریم می بینیم! در مصاحبه ها و کنفرانس ها همه قوانین را رعایت می کنند و خلاصه اینکه، چون می دانند در دنیا کسی با آن ها شوخی ندارد و اگر جریمه شوند، تمام قوانین مو به مو در مورد آن ها اعمال خواهد شد، دست از پا خطا نمی کنند.

واقعا چرا نباید در فوتبال داخلی قوانین بین المللی اجرا شود؟ اگر یک بار برای همیشه قوانین را اجرایی کنیم، خیلی از مشکلات از ریشه حل خواهد شد.