مسعود رجوی همچون دیگر رهبران فرقه ای خود را فراتر از قانون می دانست و حاضر نبود به قوانین و احکام دادگاه های عراقی برای بازپس دادن زمین های کشاورزی روستاییان که در زمان صدام حسین به زور غصب شده بود تن بدهد و آنچه اصلا برایش اهمیت نداشت جان اعضای فرقه اش بود.
به گزارش زندگانی، «اردوگاه اشرف» در حقیقت بخشی از زمین های کشاورزی مردم استان «دیالی» بود که توسط نیروهای صدام به زور غصب شده و به پاس همکاری و خدمات مسعود رجوی به رژیم صدام در جنگ عراق علیه ایران و هم چنین سرکوب شیعیان مخالف صدام به تشکیلات تروریستی رجوی اهدا شد که در 20 شهریور 1392 کاملا تخلیه شد. البته پیش از تاریخ یعنی در 19 فروردین سال 1390 هم به اشرف حمله شده بود.
تشکیلات فرقه رجوی در همه سال های حضور خود در کشور عراق به عنوان بازوی نظامی و امنیتی حزب بعث در سرکوب مخالفان عمل می کرد به نحوی که به گواه اسناد و مدارک تاریخی نقش پررنگی در سرکوب انتفاضه شعبانیه شیعیان عراق و هم چنین کُردکشی گسترده در شمال عراق ایفا کرد.
رجوی همیشه ادعا داشت که پادگان اشرف به اصطلاح «مرز سرخ» و «ناموس هر مجاهد» است، و همیشه عنوان می کرد که به هیچ قیمتی اشرف را تخلیه نخواهند کرد و می گفت: «کوه زجا بجنبد اشرف زجا نجنبد!» در حقیقت نام اردوگاه اشرف برگرفته از نام «اشرف رجوی»، نخستین همسر مسعود رجوی، رهبر کنونی آن سازمان و از زندانیان سیاسی در دوران حکومت پهلوی بود.
اشرف رجوی در سال 1357 به هم راه آخرین دسته زندانیان سیاسی از زندان اوین آزاد شد و در تاریخ 19 بهمن 1360 به همراه «موسی خیابانی» نفر دوم مجاهدین در شرایطی که محل سکونت آن ها در زعفرانیه، تهران توسط نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مورد حمله قرار گرفت، کشته شد
بخشعلی علیزاده از اعضای جداشده گرهک منافقین روایت کرده است: «به محض طلوع سپیده دم، در یک چشم بهم زدن، لودرها و بولدوزرهای عراقی که در طول شب در پشت حصارها و سیم های خاردار پادگان اشرف سازمان مجاهدین خلق در عراق تجمع کرده و خودشان را آماده نموده بودند، حصارها را جمع آوری کرده و راه را برای ورود نیروهای سوار زرهی و پیاده نظام عراقی همواره ساختند.
من لحظه به لحظه ماجرا را به خاطر دارم. شلیک ها آغاز شده بود، از زمین و زمان گلوله بود که می بارید. گلوله ها از بیخ گوشمان رد می شدند و به کنارمان روی زمین می خوردند. نگاه کردم دیدم رگبار گلوله ها بود که به زمین اصابت می کردند. ماشین های زرهی، نفربرهای زرهی، ماشین های آب پاش ضد شورش، لودرهای متعدد، بولدوزرهای سنگین، و نیروهای مسلح عراقی از شمال پادگان وارد شده و در حال پیش روی بودند. همه و همه در حال حرکت و پیشروی به سمت محور شرقی – غربی پادگان اشرف (خیابان 100) بودند. در همان هنگام صدای هواپیمایی در آسمان نیز توجهم را جلب کرد و دیدم یک هواپیمای تک موتوره از نوع شناسایی بی سرنشین در حال گشت زدن در بالای صحنه درگیری است، گویا در حال فیلمبرداری و کنترل هوایی صحنه بودند.
بی اغراق و بدون هیچ جانبداری عرض کنم که هیچ کس جز شخص مسعود رجوی را باعث و بانی این فاجعه هولناک نمی دانست. خیره سری ها و لجاجت های کودکانه و بی منطق این شخص سراسر توهم بود که باعث ریخته شدن خون های زیادی شد. این حمله وحشتناک حاصل یک روز و چند روز نبود بلکه حاصل چندین ماه کشمکش هایی بود که رجوی با دولت عراق بوجود آورده بود.
مسعود رجوی همچون دیگر رهبران فرقه ای خود را فراتر از قانون می دانست و حاضر نبود به قوانین و احکام دادگاه های عراقی برای بازپس دادن زمین های کشاورزی روستاییان که در زمان صدام حسین به زور غصب شده بود تن بدهد و آنچه اصلا برایش اهمیت نداشت جان اعضای فرقه اش بود.
در آن حمله 36 نفر از ساکنین اشرف کشته شدند و نزدیک 1000 نفر هم بشدت زخمی شدند که یکی از آن مجروحین من بودم. من بعداً سه بار مورد عمل جراحی قرار گرفتم و هنوز هم که هنوز است آثار و علایم آن جراحت را یدک می کشم.»
پایان خبر زندگانی
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "وقتی منافقین در اشرف زمین گیر شدند" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "وقتی منافقین در اشرف زمین گیر شدند"، کلیک کنید.