حاج قاسم هیچ وقت از گذشته اش جدا نشد

نگاهی به کتاب «از چیزی نمی ترسیدم» خاطرات خودنوشت شهید سلیمانی؛

در کتاب «از چیزی نمی ترسیدم» آمده است؛ قاسم سلیمانی تصویر روشنی از کودکی هایش در روستای قنات ملک کرمان به خواننده ارایه می دهد. کودکی تا نوجوانی او، در این روستای کوهستانی با زمستان های سختش گذشت.

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری زندگانی، با خواندن کتاب «از چیزی نمی ترسیدم» خاطرات خودنوشت حاج قاسم سلیمانی، نخستین چیزی که نصیب خواننده می شود، آشنایی با نویسنده ای است که اگر فرصتش را داشت به حتم می توانست آثار نوشتاری ارزشمندی از خودش به یادگار بگذارد. حاج قاسم سلیمانی صرف نظر از نام و آوازه، مردی است که بعد از شهادت، ابعاد شخصیتی اش بیشتر شناخته می شود و هنر نویسندگی نیز یکی از همین ابعاد وجودی اوست. نگاهی به کتاب «از چیزی نمی ترسیدم» را پیش رو دارید.

«ایران» زنِ کرامت، لباس های مندرس بچه های روستا را وصله و پینه می زد. به این لباس ها «بشور و بپوش» می گفتند. تا آنجا در تن بچه های روستای قنات ملک کار می کردند که می شد آنها را وصله زد و پوشید. کودکی های قاسم سلیمانی با همین پیراهن های مندرس و کفش های لاستیکی گذشت که وقتی پاره می شدند، با انبرداغ آنها را پینه می زدند.

قاسم سلیمانی با همین اصطلاح های ساده مثل «بشور و بپوش» تصویر روشنی از کودکی هایش در روستای قنات ملک کرمان به خواننده ارایه می دهد. کودکی تا نوجوانی های او، در این روستای کوهستانی با زمستان های سختش گذشت. اولین های زندگی قاسم آن قدر جذاب است که اگر نویسنده آوازه سپهبد سلیمانی را نیز نداشت، باز کتابش آن قدر جذابیت داشت که می توانست هر خواننده ای را مجذوب خود کند.

در زمستان های سخت قنات ملک، قاسم خردسال سرخجه می گیرد و تا پای مرگ پیش می رود. حتی والدینش نیز امیدی به ماندنش نداشتند. اما خواست خدا بود که او بماند و «قاسم سلیمانی» شود.

در بخشی از کتاب می خوانیم: «بعضی وقت ها از شدت سرما، چادرشب یا چادر مادرمان را دورمان می گرفتیم. مادرم با چارقد خودش دور سرم را محکم می بست که به تعبیر خودش، باد در گوش هایم نرود. از شدت سرما دایم در حال دندان قروچه بودیم. مادرم زمستان ها مقداری مایده خشک شده که مثل سنگ بود به ما می داد.»

شهید سلیمانی هیچ وقت خودش را از گذشته اش جدا نداست و جدا نیز نکرد. در خودنوشت زندگی نامه اش نه فقط خود که آداب و روسم مردم قنات ملک را نیز معرفی کرده است. گردآورندگان این کتاب (بنیاد حاج قاسم) نوشته های او را در 140 صفحه منتشر کرده اند که نیمی از آن تصویر دستخط خود حاجی و نیمه دیگر تایپ شده همین دست نوشته ها است.

در این کتاب ما تا 22 سالگی قاسم سلیمانی همراه می شویم. بعد از این مقطع، نویسنده فرصت نکرده تا خاطراتش را ادامه بدهد. در تمام دوران کودکی، زندگی حاج قاسم منحصر به روستاهای قنات ملک و راور می شد. بعد در 13 سالگی اتفاقی می افتد که نقطه عطفی در زندگی او می شود. او در این سن و سال کم تصمیم می گیرد برای پرداختن 900 تومان بدهی پدرش به بانک، روستا را ترک کند و به کرمان برود. آنجا فضای بازتری پیش رویش گشوده می شود که رفته رفته قاسم نوجوان را به تفکرات سیاسی و مخالفت با رژیم حاکم می کشاند. این بخش از زندگی شهید سلیمانی هم با سختی های بسیاری همراه است.

در کرمان او ابتدا کارگر ساختمان سازی می شود. بعد در آشپزخانه یک هتل مشغول می شود و نهایتاً در بخش کنتورخوانی سازمان آب کار می کند. سختی هایی که قاسم در کودکی و نوجوانی تحمل کرده بود، گوهر وجودش را سیقل می دهد و با خانواده مذهبی و اصل و نسب پاکی که داشت، سلیمانی به سوی مبارزه با رژیم شاه سوق پیدا می کند.

در اواسط دهه پنجاه، قاسم که تازه جوانی خوش بنیه بود، به ورزش هایی مثل کاراته و ورزش باستانی روی می آورد. اتفاقا برای اولین بار نیز در زورخانه تصویر امام را از یک جوان انقلابی می گیرد و بعد از آن شب و روزش را با نگاه به این تصویر می گذراند و عاشق مکتب امام می شود. کتاب تا مبارزات قاسم سلیمانی با رژیم پهلوی ادامه پیدا می کند. بعد شاید دیگر مجالی برای بیشتر نوشتن پیدا نمی کند.

او در کتابش بارها اشاره کرده است که در وقایع مختلف، از چیزی نمی ترسید و همین جمله که بارها تکرار شده است، دست مایعی می شود تا گردآورندگان این کتاب 140 صفحه ای نامش را «از چیزی نمی ترسیدم» بگذارند.

کتابی که مقام معظم رهبری نیز در وصف آن گفته است: «هر چیزی که یاد شهید عزیز ما را برجسته کند، چشم نواز و دلنواز است. یاد او را اگرچه خداوند در اوج برجستگی قرار داد و بدین گونه پاداش دنیایی اخلاص و عمل صالح او را بدو هدیه کرد ولی ما هم هرکدام وظیفه یی داریم. کتاب حاضر(از چیزی نمیترسیدم) را هنوز نخوانده ام اما ظاهراً می تواند گامی در این راه باشد».

از همان ابتدای کودکی، حالتی از نترسی داشتم. دَه سالم بود. تابستان بود و مدرسه تعطیل. فصل دروکردنِ ما قبل از طلوع صبح تا غروب آفتاب بود. پدرم یک گاو نرِ شاخ زنِ خطرناک داشت که همه از او می ترسیدند. مرا سوار بر این گاو کرد که ببَرم به دهِ دیگری که 15 کیلومتر با خانهٔ ما فاصله داشت و سرسبزتر بود و خانه عمه ام همان جا بود. گاو مغرور حاضر به فرمان برداری نبود و با سر خود به پاهای کوچک من می کوبید. من این بیابان را، تنها سوار بر این حیوان خطرناک، تا ده عمه ام رفتم.