نظر علیرضا طلیسچی درباره حضورش در شب های زودیاک و آهنگ پرطرفدارش «پاقدم»

به گزارش خبرگزاری زندگانی،قابل توجهی پیدا کرده، ریالیتی شو «زودیاک» است که با عنوان «شب های مافیا»، بازی جذابی را برای طرفدارانش پخش می کند، در این برنامه یک قاتل سریالی به نام «زودیاک»، شهروندان و مافیای سیسیل را هدف قرار می دهد. در این برنامه محمد بحرانی نقش گرداننده بازی را بر عهده دارد.سریال شب های مافیا؛ زودیاک به کارگردانی محمدرضا رضاییان در سال 1402 ساخته شده است. در فصل دوم این ریالیتی شو سریال فرزاد حسنی، دارا حیایی، جواد خواجوی، محیا دهقانی، متین ستوده، مجتبی شفیعی، علیرضا طلیسچی، سعید فتحی روشن، بهار قاسمی، مریم مومن، مهدی مهدی پور و امیرحسین هاشمی به هنرمندی پرداخته اند. علیرضا طلیسچی یکی از خوانندگان شناخته شده و پرطرفدار پاپ است. خواننده ای که توانسته جایش را با کنسرت هایی که برگزار می کند؛ تثبیت کند. خواننده پاپ متولد 64 که از میانه دهه 80 فعالیتش را به شکل رسمی آغاز کرد؛ تک آهنگ هایش طرفداران خاص خودش را دارد. طلیسچی در این گفت وگو با همشهری از حضورش در برنامه شب های مافیا می گوید و در بخش های دیگری از این گفت وگو از وضعیت امروز موسیقی صحبت کرده است.

این روزها ریالیتی شوهای متنوعی در شبکه نمایش خانگی پخش می شود؛ چطور شد که در برنامه شب های مافیا؛ زودیاک شرکت کردید؟

از طریق تیم تولید به برنامه دعوت شدم و علاقه داشتم که ببینم چطور می توانم در این سناریو، بازی کنم. من قبلا هم در یک شو، مافیا بازی کرده بودم اما به نظرم زودیاک شیک تر است و پیچیدگی هایش، بازی را برای بیننده، جذاب تر می کند.

خیلی ها به برد و باخت در یک مسابقه اهمیت می دهند، برد و باخت برای شما چطور بود؟

حضورم و شرکت در این برنامه بیشتر برایم جنبه سرگرمی دارد. اینطور نگاه میکنم که با یک گروه خوب دور هم هستیم و هدفمان این است که برای بیننده های برنامه، برای لحظاتی حال خوب ایجاد می کنیم که امیدوارم به چنین نتیجه ای رسیده باشیم.

اخیرا در نمایش خانگی، محصولاتی در حوزه های مختلف ورزش، موسیقی، مذهبی و … تولید شده است. از نظر شما تولید برنامه های حوزه موسیقی مثل صداتو، چه تاثیری بر ارتباط بیشتر مردم با موسیقی دارد؟

ساخت برنامه های خوب در این حوزه، به ارتباط بیشتر مردم با موسیقی کمک می کند اما اینکه این برنامه ها بتواند آرتیست بسازد، مبحث دیگری است. چون یک خواننده هر چقدر هم تخصصی وارد یک حوزه بشود، تا جو کار و فعالیت حرفه ای در فضای تولید و استیج را تجربه نکند، به موفقیت نمی رسد. از نظر من، ورود به عرصه خوانندگی و فضای حرفه ای موسیقی، کاملا نیازمند تجربه واقعیت این قضیه است. تمام این مسابقاتی هم که اخیرا تولید و پخش شده، یکی دو چهره را به فضای موسیقی معرفی کرده اما به لحاظ ایجاد سرگرمی برای مردم، کاملا موفق ظاهر شده اند و اگر از این قبیل برنامه ها مجدد هم تولید بشود، به و فهم و درک بیشتر مردم از به فضای موسیقی، کمک قابل توجهی می کند.

پیشنهادی برای حضور در برنامه های موسیقی داشته اید؟
پیشنهاد داشته ام اما علاقه، نه. چون به نظرم در جایگاهی نیستم که بخواهم کسی را قضاوت کنم و اصولا هم موسیقی تا یک جایی به صورت علمی و پایه، آموختنی است و از آن به بعدش دیگر سلیقه ای می شود. پس قضاوت کردن راجع به صداها را باید به مردم بسپاریم.

این روزها بازار کنسرت های پاپ داغ است، درست است که موسیقی در کشور افت و خیزهای زیادی دارد و با مشکلات خاص خودش دست و پنجه نرم می کند؛ با این حال اوضاع این روزهای موسیقی کشور چطور است؟
به نظرم وضعیت موسیقی ما در حال بهبود است و البته این گفته من نیست و گفته خیلی از بزرگان حال حاضر موسیقی ایران است. موسیقی ما در سال های اخیر دچار تحولات عجیب و غریبی شد که بخشی از این تحولات، مثبت بود و بخشی هم منفی. خوشحالم که با ورود هنرمندان حرفه ای تر و صداهای قشنگ تر و احساس بیشتری که در کارها وجود دارد، موسیقی در حال نجات پیدا کردن از آن حالت قبلی و ترمیم خودش است.

برویم سراغ مسیله ترند شدن برخی از قطعه ها موسیقی مثل قطعه «پاقدم» که اخیرا بسیار شنیده و معروف شد. چه می شود که یک کار، انقد دیده و شنیده و پرطرفدار می شود؟

بخش زیادی از این اتفاق، مربوط به تجربه است و بخشی هم سلیقه و هوش مارکت. ولی در نهایت یک کار را مردم، بولد می کنند. یعنی اگر مردم کاری را دوست داشته باشند، آن کار به موفقیت بزرگی میرسد. پاقدم، یک قطعه موسیقی دهه شصتی است که در آن استانداردهای ضبط موسیقی آن دوران، کاملا رعایت شده و فکر می کنم جدا از تنظیم و میکس و مستر خوب امیر بهادر دهقان، شعر و ترانه کار و ملودی هم خیلی به کارهای آن دهه نزدیک است.

شما در قطعه های معروف تان هم سبک شاد دارید و هم قطعه های احساسی و غمگین. تمایل مردم بیشتر به شنیدن کدام یک است؟
اگر به تاریخ مان رجوع کنید می بینید که مردم ما پر از غم و غصه بوده اند و طبیعتا تمایلشان به آهنگ های شاد، بیشتر است. در کنسرت ها هم همینطور است. وقتی یک پدر یک بودجه مشخصی را برای خانواده اش کنار می گذارد که در یک کنسرت شرکت کنند، دلش نمی خواهد که مجددا در یک فضای غمگین قرار بگیرند. بنابراین تمایلشان به شنیدن و همراهی در خواندن آهنگ های شاد بیشتر است. البته از قدیم هم همین بوده که یک موزیک شاد نسبت به یک قطعه غمگین، بیشتر شنونده و طرفدار داشت.

این روزها مدام نام خواننده های جدیدی را می شنویم که در فضای مجازی معرفی می شوند. یا گاهی روی بیلبوردها، کنسرت خواننده هایی را می بینیم که خیلی ها نمی شناسندشان. این افزایش ورود به عرصه خوانندگی، اتفاق مثبتی است یا منفی؟
ما خوانندگانی را داشته ایم که با یک قطعه، روی استیج آمدند و بقیه قطعه هایشان یک حالت مکمل روی همان یک قطعه را داشته. از آن طرف هم هنرمندی داشته ایم که با هر قطعه جدید، مخاطبان بیشتری را جذب کردند و به تدریج معروف شدند. در هر صورت، دیده شدن یک اثر هنری و محبوب شدن هنرمند در نهایت به مردم بستگی دارد.

به تجربه حوزه های هنری دیگر مثل بازیگری هم فکر می کنید یا پیشنهادی داشته اید؟
من یکبار این را تجربه کرده ام و متاسفانه بازخورد خوبی از این قضیه نداشتم، بخاطر اینکه تیم تولید آن کار، تیم که فکر می کردم باید باشد، نبود. البته که بازیگران و بقیه عوامل، همه خوب بودند اما تجربه خوبی برای من نبود و ترجیح می دهم که فعلا دوباره آن فضا را تجربه نکنم و در کار خودم پیش بروم. هرچند که از آینده و تصمیمات بعدی ام خبر ندارم.

22057