عبدالکریمی در معرض ۱۰ نقد محدثی / محدثی: عبدالکریمی یا طفره رفت یا جواب هایش قانع کننده نبود

گروه اندیشه: به گزارش خبر گزاری زندگانی دکتر حسن محدثی گیلوایی و دکتر بیژن عبدالکریمی در کلابهاوس به  مناظره با یکدیگر حول موضوع «حکمرانی و توسعه» پرداختند. پس از مناظره محدثی دیدگاه های خود را در نقد عبدالکریمی در ۱۰محور به صورت منقح و شسته رفته نوشت و  در کانالش منتشر کرد. عبدالکریمی هم ضمن انتشار فایل صوتی مناظره در کانال خود انتقادات مکتوب محدثی را نیز در کانال خود منتشر  کرد. متن تنظیم شده محدثی در زیر از  نظرتان می گذرد:

***

متن و محورهای انتقادات محدثی:

قسمت اول:

۱. طرح مبانیی بحث: حکم رانی بد / bad governance
۲. طرح ۲۲ نقد به اندیشه ی سیاسی دکتر بیژن عبدالکریمی
۳. ذکر ریشه های فکری عبدالکریمی در هایدگریسم اسلامی؛ ریشه شناسیی مواضع سیاسیی وی

در بخش اول این مناظره فقط توانستم مبانی بحث ام را در باره ی حکم رانی بد به همراه ده نقد مطرح بکنم و  اما در باره ی آن چه گفته شد عرض می کنم که در بحث از حکمرانی بد از ۱۲ شاخص سخن گفته ام که هشت مورد آن ها علت شکل گیری چهار مورد بعدی هستند:

۱. شاخص فلاکت /جمع نرخ بی کاری و نرخ تورم («ایران جزو ۲۰ کشور بالای شاخص فلاکت در سال ۲۰۲۲ بوده»)
۲. شاخص بی کاری («ایران از نظر نرخ بی کاری در رتبه ی ۱۷ جهان قرار گرفته»)                                                   
۳. درآمد سرانه ی کشور («ایران از سال ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۲ در اغلب سال ها با تنزل درآمد سرانه مواجه بوده»)
۴. شاخص ادراک فساد («ایران در سال ۲۰۲۳ در رتبه ی ۱۴۹ از ۱۸۰ کشور قرار گرفته است»)
۵. شاخص رفاه جهانی («ایران در میان ۱۶۷ کشور جهان در رده ی ۱۲۶ ایستاده است»)
۶. شاخص ضریب جینی («بر اساس گزارش های جهانی ضریب جینی در کشور از ۴۰ درصد فراتر رفته است»)
۷. شاخص آزادی رسانه ها («ایران از میان ۱۸۰ کشور با رتبه ی ۱۷۶ هم چنان در قعر جدول قرار دارد»)
۸. شاخص آزادی اقتصادی («بر اساس معیارهای بنیاد هریتیج ایران رتبه ی ۱۶۹ را در بین ۱۷۶ کشور جهان دارد»)

آثار این هشت شاخص بر روی انسان ایرانی چه بوده است؟ نتیجه ی این وضعیت را می توانیم در چهار شاخص بعدی ببینیم:

۹. شاخص شادی («داده های شاخص شادی ی کشور ایران نشان می دهد در حالی که متوسط شادکامی جهانی در ۱۰ سال گذشته بین ۱۱۱ کشور ۵.۵۹ بوده متوسط این شاخص در ایران به عدد ۴.۷۶ رسیده که نه تنها زیر نرخ متوسط جهانی است بلکه فاصله ی زیادی با کشورهای منطقه دارد.») 
۱۰. شاخص احساسات و عصبانیت («ایرانیان در میان ۱۰ کشوری هستند که مردم اش بیش ترین تجربه های منفی ی روزانه را دارند.»)
۱۱. شاخص مهاجرت («ایران بین سال های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۱ با افزایش ۱۴۱ درصدی سریع ترین رشد نرخ مهاجرت را در جهان داشت» و در سه سال اخیر این سیر صعودی با شتاب بیش تری ادامه یافته است»)
۱۲. شاخص خودکشی («آمارهای رسمی در ایران نشان می دهد میزان خودکشی در ایران طی یک دهه ی گذشته بیش از ۴۰ درصد رشد کرده و از حدود ۳۵۰۰ مورد در سال به بیش از ۵ هزار مورد افزایش یافته است»). 

تذکر: مخاطبان محترم می توانند شاخص های دیگر را نیز به این مجموعه بیافزایند.

قسمت دوم

قرار است بیست و یک نقد را به آرای سیاسی دکتر بیژن عبدالکریمی در طی مناظره مطرح کنم. در جلسه ی نخست فقط موفق شدم ده نقد ام را به ایشان مطرح کنم و متأسفانه باید بگویم که ایشان در اکثر موارد از پاسخ به این نقدها طفره رفتند و در مواردی نیز که پاسخ داده اند پاسخ شان برای من قانع کننده نبوده است! این ده نقد عبارت اند از:

۱. نامشخص بودن تعریف گفتمان انقلاب: گفتمان انقلاب چیست و چه مشخصه هایی دارد؟ آیا منظورتان گفتمان جمهوری ی اسلامی است؟ پس چرا از عنوان انقلاب استفاده می کنید؟ تعریف دکتر بیژن عبدالکریمی از «گفتمان انقلاب» چیست؟

۲. کدام تعریف از گفتمان انقلاب: تعریف رسمی از گفتمان انقلاب چه ویژه گی هایی دارد؟
۱. ضد توسعه است (اقای عبدالکریمی سرمایه گذاری در حوزه ی نظامی را نشانه ی حرکت در مسیر توسعه می دانند!)
۲. غرب ستیز است نه غرب گرا یا غرب نگر (این گفتمان در مواجهه با غرب دوگانه ی کاذب می سازد: غرب ستیزی در برابر غرب گرایی) و گزینه ی سوم را که برخی روشنفکران از آن دفاع می کنند یعنی غرب نگری انتقادی را نادیده می گیرد (حتا خود هایدگر هم یک غرب نگر انتقادی است. البته لازم است غرب تمدنی را از غرب سیاسی جدا کنیم). این گفتمان یک دوگانه ی کاذب می سازد و هر کسی که با غرب ستیزی مخالفت می کند غرب گرا می خواند؛ در حالی که خود اش عملا شرق گرایی را پیشه کرده است.
۳. ضد حقوق بشر است
۴. ضد دموکراسی و پلورالیسم است و انحصارگرایانه است
۵. ضد مدرنیته است
۶. ضد آزادی است
۷. ضد علم و عقلانیت خودبنیاد یا خودسالار است.
۸. از همه بدتر ارزش های عام دوران مدرن را که محصول مجموعه ای از مساعی اجتماعی و فکری بشر است به منزله ی ارزش های غربی نفی می کند.
۹. قطبی ساز: یکی از مهم ترین ویژه گی های گفتمان انقلاب قطبی سازی عالم و آدم است؛ تقسیم جهان به دو قطب دوست و دشمن. آقای عبدالکریمی به منتقدان هشدار می دهد کشور را دو قطبی نکنند در حالی که گفتمانی که ایشان از آن دفاع می کنند دائما در حال قطبی سازی است؛ به جای طیفی نگری.

۳. موضع دوگانه در باره ی انقلاب: آیا شما از انقلاب دفاع می کنید یا علیه انقلاب هستید؟ اگر شما مدافع گفتمان انقلاب هستید چرا انقلاب ۵۷ را صراحتا محکوم می کنید؟ و بارها گفته اید خطای روشنفکران را در سال ۵۷ و قبل آن که به رژیم شاه حمله کرده اید و مساله را سیاسی دیده اند تکرار نکنیم؟

اگر انقلاب خطا بوده پس چرا می گویید “شکست گفتمان انقلاب شکست یک انقلاب بزرگ است” (عبدالکریمی ۱۴۰۳: ۱۴ آذر کلاب هاوس صدای ).

۴. سخنان ناهمساز در باره ی توسعه: مگر نمی گویید مساله ی اصلی ی ما توسعه است؟ من هم می گوییم مساله ی اصلی ما توسعه ی سیاسی و در وهله ی اول توزیع قدرت است. چرا شما به خاطر این به من و امثال من حمله می کنید. وانگهی نیروهای گفتمان انقلاب علیه توسعه اند.

۵. حمله به نقد به مسوولان وضع کنونی: چرا شما از نقد نیروهایی که قدرت سیاسی و دیگر منابع کشور را در اختیار دارند و بیش ترین مسوولیت را در شکل گیری ی وضع کنونی دارند نگران می شوید؟ مگر همین نیروهایی که به قول شما سازنده ی گفتمان انقلاب هستند بیش ترین مسوولیت را ندارند و بیش ترین امکانات را در اختیار ندارند؟ چرا از نقد عمل کرد آن ها ناراحت می شوید؟

۶. اولویت بندی نادرست مسایل: آقای عبدالکریمی به جای این که حکم رانی بد را مهم ترین مساله ی کنونی و حال حاضر ما بداند نظام سلطه را مهم ترین مساله می داند! جالب این که بحث خود را پدیدارشناختی معرفی می کند! چرا مساله ی اصلی ی کشور را نظام سلطه می دانید؟ چرا مهم ترین مساله ی کشور را شرایط کنونی جامعه ی ایران نمی دانید؟ چرا به بحران مشروعیت همین به اصطلاح “گفتمان انقلاب” تمرکز نمی کنید؟ وانگهی اصلا نظام سلطه چه مختصاتی دارد؟ آیا چین و روسیه و بلوک شرق خودشان نوعی نظام سلطه را ایجاد نمی کنند؟ آیا گفتمان انقلاب خود شکلی از نظام سلطه پدید نمی آورد؟ آیا گفتمان می تواند عاری از ایجاد اشکالی از سلطه باشد؟
پس شما عملا و بی آن که اعتراف کنید خواهان شکل گیری ی اشکال جدیدی از سلطه هستید؛ مثلا چیزی شبیه امپریالیسم شیعی.

۷. تلقی مساله دارترین سیاست به منزله ی مهم ترین دست آورد: چرا مهم ترین موفقیت گفتمان انقلاب را در قدرت منطقه ای جمهوری ی اسلامی تعریف می کنید؟ چرا بر اساس وضعی که در داخل پدید آورده ارزیابی نمی کنید؟ بعد بر اساس کدام منطق عملکرد جمهوری اسلامی را موفق تلقی می کنید؟ معیارهایش کدام است؟آقای عبدالکریمی گفته اند: “گفتمان انقلاب در برابر نظام سلطه شاهکار کرده است”.

۸. دوگانه سازی ی کاذب از جامعه: ایده ی دو ملت که شما دائم از آن سخن می گویید و ایران را متشکل از دو ملت می دانید نیز ایده ی نادرستی است. در حقیقت ما اکثریت یک ملت داریم. وانگهی تکثر اجتماعی در همه ی جوامع وجود دارد. چرا این تکثر شما را به این فکر وانمی دارد که ما نیازمند حکومتی هستیم که این تکثر را پوشش بدهد؟

۹. تحقیر هم صدایی خودجوش حداقلی روشنفکران و مردم: آقای عبدالکریمی هم صدایی روشنفکران و مردم را در مقابل یک حکم رانی بد یک پوئن منفی برای روشنفکران تلقی می کند؛ به جای این که اذعان کند که این نوع حکم رانی مشکل داشته است. لذا روشن فکران را به غلط متهم به پوپولیستی بودن می کند.

 ۱۰. مغالطه ی پهلوان پنبه در نفی روشنفکران: تفسیر نادرست از آرای منتقدان (منتقدان را متهم به تحلیل اخلاقی و روان شناختی از حکومت می کنند؛ این که حاکمان بد هستند یا این حاکمان را عوض کنیم و حاکمان دیگری بیاوریم). در حالی که نقد روشن فکران معطوف به حکم رانی بد است نه نقد اخلاقی و روان شناختی حکمرانان.

منبع: کانال دکتر محدثی

۲۱۶۲۱۶