بن گوریون راست گفته بود! – زندگانی

دیوید بن گوریون، نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی پس از گذشت سال ها از اعلام رسمیت این رژیم جعلی و در پی پیروزی های اسراییل در جنگ شش روزه و جنگ رمضان (یوم کیپور)، جمله ای دارد که بسیار قابل تامل است: «اسراییل می تواند 100 نبرد را ببرد و با مشکلاتش بسازد؛ اما اگر فقط یک نبرد را ببازد، به معنی مرگ آن است.»

به گزارش زندگانی، تقی دژاکام در یادداشتی با این عنوان در روزنامه جوان نوشت:  این سخن بن گوریون را نباید ساده تلقی کرد؛ او به خوبی از ریشه های تاسیس رژیم صهیونیستی و ساختار و سازوکارهای داخلی و خارجی آن آگاه بود و بر اساس یک برآورد منطقی و حساب شده به این ارزیابی رسیده بود. البته او حق داشت وقتی پایان جنگ شش روزه ای را دیده بود که در آن تمام ارتش های عربی به صورت متحد وارد عمل شدند و کاری از پیش نبردند و جنگ رمضانی را دیده بود که همان ارتش ها به اضافه تجهیزات نظامی گسترده زمینی و هوایی شوروی هم موفق نشدند اسراییل را به مرزهای 1967 برگردانند. او در زمانی مدیریت رژیم اشغالگر را به عهده داشت که دولت ایالات متحده در پی قطع نفت کشورهای اسلامی، آشکارا جریت حمایت سیاسی و نظامی از اسراییل را نداشت و فرانسۀ ژنرال دوگل زیرکانه می کوشید خود را به هر دوطرف بی تعهد نشان دهد. 

زندگی ننگین و سراسر جنایت این نخست وزیر رژیم صهیونیستی در اوایل دهه 70 میلادی خاتمه یافت و روزهایی را ندید که سال ها بعد در شرایطی که دولت های عربی، نه متحد علیه اسراییل که متحد علیه رزمندگان مقاومت بودند، رژیم پوشالی صهیونیستی از یک گروه از جوانان مسلمان لبنانی شکست خورد و پس از 22 سال اشغال جنوب لبنان با حملات جوانان حزب الله لبنان برای اولین بار در تاریخ خود در سال 2000، تن به عقب نشینی آبروبَرانه ای داد که صدایش در تمام دنیا پیچید. بن گوریون نبود که ببیند همین جوانان لبنانی شش سال بعد درجنگ 33روزه برای دومین بار در تاریخ، هیمنه پوشالی اسراییل را شکستند و در مقابل همه تجهیزات مدرن زمینی و هوایی و دریایی قدرت های جهان، فقط با توکل به خدا و قرآن در برابرشان، چون کوه ایستادند؛ هم مقاومت کردند و هم به مدرن ترین تجهیزات نظامی آنان از جمله تانک های مثلاً افسانه ای مرکاوا حمله و آن ها را نابود کردند و تصاویر وارونۀ آن را با تحقیرآمیزترین شیوه در دسترس رسانه های دنیا قرار دادند. بن گوریون نبود که ادامه این دومینوی شکست را دو سال بعد در دسامبر 2008 در ماجرای جنگ 22 روزۀ اسراییل در غزه ببیند که با یکصد جنگنده شروع شد، اما با شکست و عقب نشینی کامل صهیونیست ها و سرافکندگی آنان بدون نتیجه به پایان رسید. بن گوریون شانس داشت که هفتم اکتبر 2024 و جنایات تاریخی و نسل کشی بی سابقه اسراییل در غزه را ندید که هم اکنون پس از هفت ماه از پس به قول خودشان یک گروه کوچک فلسطینی –حماس- برنیامده اند. 

این شکست ها در شرایطی است که برخلاف دهه شصت میلادی، همه قدرت های بزرگ دنیا از رژیم اشغالگر و کودک کش اسراییل، هم آشکارا و هم متحد و یکپارچه، حمایت سیاسی، نظامی، لجستیک و حقوقی! دارند و اجازه صدور قطعنامه در مقابل جنایات و فجایع آشکار او را نمی دهند. 

در میان همه این شکست ها و تحقیرها، اما اسراییل برای اولین بار نه از یک جنبش یا یک گروه از جوانان فلسطینی یا لبنانی که 24 ساعت پیش از یک نظام سیاسی مستحکم به نام «جمهوری اسلامی ایران» شکست سنگین و تاریخی خورد؛ در عملیاتی که از قبل همه دنیا از آن اطلاع داشتند و غافلگیرانه نبود، در عملیاتی که زمان آغاز و پایان آن رسماً اعلام شد و چند ساعت بیشتر طول نکشید، در عملیاتی که هدف آن هیچ بیمارستان و مهدکودک و مدرسه و محیط غیرنظامی نبود، در عملیاتی که در پاسخ به حمله چند روز قبل اسراییل به ساختمان کنسولگری کشورمان صورت گرفته بود و چند مقام ارشد مستشاری ما را به شهادت رسانده بودند، در عملیاتی که دو هدف اصلی نظامی داشت و هر دو هدف یعنی پایگاه نظامی در جولان اشغالی که عملیات علیه کشورمان از آنجا کلید خورده بود و پایگاه هوایی نقب که محل استقرار تعداد زیادی جنگنده از جمله F35 بوده و به گفته بسیاری از منابع کاملاً غیرقابل استفاده شده و آسیب جدی دیده و به گفته برخی از منابع تلفات نظامیان آن بین 40 تا 60 نفر تخمین زده می شود. 

از روز نحس 14 می 1948 و تاسیس رژیم اشغالگر 75 سال و 11 ماه می گذرد، اما در همه این مدت، هیچ گاه رویترز و سی ان ان و رسانه های جهان برای هیچ عملیاتی نگفتند که «ایران در حال بلعیدن اسراییل است»، «این بزرگ ترین حمله پهپادی تاریخ جهان بود»، «ایران، اسراییل را خوار کرد» و تعبیراتی از این دست. هیچ گاه در بین تحلیلگران داخل خود رژیم صهیونیستی این مقدار ناامیدی و یاس از آینده و در بین امت اسلامی و آزادگان جهان این مقدار امید و شادی و نشاط وجود نداشته است. 

آری، بن گوریون راست گفته بود؛ مرگ اسراییل حالا فرا رسیده است. حالا رژیم اشغالگر با «وعده صادق» ایران، باید به پایان سلام کند. 

سلام خدا بر همه مردانی که این روزهای موعود را رقم زدند؛ از حسن طهرانی مقدم تا قاسم سلیمانی تا سلامی و قاآنی و حاجی زاده و نیروهای گمنامشان و همه مردانی که در لبنان و سوریه و یمن و عراق در این سال ها و ماه ها آتش تهیه این نبرد را ریختند و سلام خدا بر سرداران شهید زاهدی و حاجی رحیمی که خون پاکشان بهانه خوبی برای این پاسخ به یادماندنی شد و سلام بر رهبر مقتدر و سیاستمدار برجسته و تاریخ ساز خامنه ای عزیز و از همه مهم تر سلام و رحمت و رضوان خدا بر خمینی که به ما جریت این طوفان داد.

پایان خبر زندگانی